Φάκελος: Μετανάστευση

Φέτος, οι μαθητές και οι μαθήτριες του Β3, στο πλαίσιο της διδασκαλίας της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, στην ενότητα για την Μετανάστευση και την Προσφυγιά κατέγραψαν μαρτυρίες μεταναστών που ζουν στη Ζαχάρω ή που κατάγονται από την περιοχή και είναι μετανάστες σε άλλες χώρες. Ο στόχος ένας και μοναδικός, να κατανοήσουν οι μαθητές ότι η μετανάστευση και η ξενιτιά είναι φαινόμενο πανανθρώπινο, που αφορά όλους τους λαούς και όλες τις φυλές.

Πανωραία Μακρή, φιλόλογος του Γυμνασίου Ζαχάρως

Η μετανάστευση είναι ένα φαινόμενο που επηρεάζει πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο για να κατανοήσω καλύτερα τις δυσκολίας και της εμπειρίες ενός μετανάστη πήρα συνέντευξη από τον πατέρα μου, που μου μίλησε για το ταξίδι του και τις προκλήσεις που αντιμετώπισε.

Ο πατέρας μου γεννήθηκε μεγάλωσε στο Ελμπασάν της Αλβανίας και η ζωή του εκεί ήταν πολύ δύσκολη, διότι η οικονομική κρίση ήταν πολύ πιεστική, οπότε πήρε την απόφαση στα δεκαεπτά του χρόνια, να τα παρατήσει όλα και να κάνει μία νέα αρχή και να έρθει στην Ελλάδα. Ο δεκαεπτάχρονος Τόνι ταξίδεψε με τα πόδια 900 χιλιόμετρα, δηλαδή 15 μέρες περίπου, για μία καλύτερη ζωή και στο δρόμο αντιμετώπισε προβλήματα, ειδικά στα βουνά όπου είχαν δεχθεί επίθεση από μία από μία αρκούδα και ευτυχώς ξεφύγανε. Περπατούσανε  χειμώνα, την πιο δύσκολη εποχή και ρισκάρανε τη ζωή τους, μόνο και μόνο για ένα καλύτερο αύριο. Ο πατέρας μου λέει ότι φοβότανε πολύ μην τον πιάσουνε. Κι από τη μια σκεφτόταν όλα αυτά που είχε αφήσει πίσω του, την οικογένειά του, τους φίλους του και τα παιδικά του χρόνια. Πριν φύγει από τη χώρα του είχε μαλώσει με τους γονείς του και αυτό το σκεφτότανε σε όλη τη διαδρομή και αναρωτιόταν αν έχει πάρει τη σωστή απόφαση ή όχι. Τώρα όμως έχει μεγάλη χαρά, γιατί κατάφερε τον στόχο του, ενώ όλοι του λέγανε ότι δεν θα τα καταφέρει

Στην αρχή υπήρχαν μερικές δυσκολίες, όπως η γλώσσα που έπρεπε να μάθει για να μπορεί να συνεννοηθεί, αλλά την έμαθε. Ο ίδιος λέει ότι ακόμη είναι δύσκολα στην Αλβανία και φέρνει ως παράδειγμα τα νοσοκομεία και την οικονομία και γι΄αυτό επιλέγει την Ελλάδα.  Εδώ δημιούργησε μια όμορφη οικογένεια, με δύο πανέμορφα παιδιά και μία καλή γυναίκα δίπλα του, να τον στηρίζει.

Ένα μήνυμα που θα ήθελε να δώσει σ ε όσους σκέφτονται να μεταναστέψουν είναι να το σκεφτούν καλά, γιατί έχει μεγάλες δυσκολίες και δεν είναι τόσο εύκολο, όσο φαίνεται. Στο μέλλον που θέλει να δει τα παιδιά του σπουδαγμένα και να κάνουν μία καλύτερη ζωή,  χωρίς δυσκολίες. Μέσα από αυτή τη συνέντευξη με τον πατέρα μου κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι αφήνεις την πατρίδα σου πίσω και να ξεκινάς από την αρχή. Η ιστορία του 43χρονου Τόνι με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο σημαντικό είναι να ακούμε και να κατανοούμε τους ανθρώπους γύρω μας.                     Φετάχου Μαριάντα

  Λέγομαι Μαχμούτ Μπιζάν και κατάγομαι από το Ιράκ. Μεγάλωσα στην πόλη Ράνια, που είναι μια ορεινή πόλη που δίπλα της έχει ποτάμι.  Γεννήθηκα το 1980 και τώρα είμαι 45 χρονών. Στα 18 μου χρόνια αποφάσισα να φύγω από την χώρα, επειδή είχαμε πόλεμο. Περπάτησα πολλές ώρες με τα πόδια, επειδή δεν είχα διαβατήριο, λόγω του πολέμου. Αρχικά περάσαμε στο Ιράν, μετά στην Τουρκία και τελικά φτάσαμε στην Ελλάδα, μέσα από τα βουνά.

Αντιμετωπίσαμε πολλά προβλήματα στα σύνορα ανάμεσα στο Ιράν και στην Τουρκία, γιατί είχε πολλά χιόνια και κρύο. Εκεί μείναμε τρεις μέρες χωρίς φαΐ και νερό. Αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω σε ένα χωριό και εκεί πήραμε ένα άλογο. Είμασταν δεκαπέντε άτομα. Μετά με το άλογο βρήκαμε τον δρόμο και φτάσαμε στην πόλη Βαν, στην Τουρκία. Από εκεί φύγαμε με λεωφορείο και φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, επειδή δεν είχα λεφτά, αναγκάστηκα να κοιμηθώ στο νεκροταφείο.

Η πρώτη πόλη που βρέθηκα στην Ελλάδα ήταν η Αθήνα. Με αυτό που αντίκρισα στην Ομόνοια, μετάνιωσα που ήρθα στην Ελλάδα και ήθελα να γυρίσω πίσω. Ευτυχώς όμως γνώρισα ανθρώπους καλούς που με βοήθησαν και με έφεραν στη Ζαχάρω και εδώ πράγματι όλος ο κόσμος με αγκάλιασε και με βοήθησε.

Ήταν δύσκολο να αποχωριστώ την οικογένειά μου για όλη μου τη ζωή, αλλά ήμουν αναγκασμένος να το κάνω. Εδώ, στην Ελλάδα, έχω αρχίσει μια καινούργια ζωή, έχω φίλους, οικογένεια και νιώθω την Ελλάδα πατρίδα μου, αλλά μου λείπει πολύ η οικογένεια που άφησα πίσω και επιθυμώ πολύ να την ξαναδώ.

Η πιο δυνατή μου ανάμνηση, από όλο το ταξίδι, ήταν το βράδυ που αναγκάστηκα να κοιμηθώ μέσα στο νεκροταφείο, στη Τουρκία. Σήμερα νιώθω καλά για αυτή μου την απόφαση, διότι έχω ανθρώπους κοντά μου που με αγαπάνε και γενικά επειδή έχω χτίσει τη ζωή μου εδώ.

Δεν προσπαθώ ιδιαίτερα να διατηρήσω κάποια στοιχεία από την πατρίδα μου. Θέλω να έχω υγεία και όλοι οι άνθρωποι να είναι κοντά μου. Ένας άνθρωπος που αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη χώρα του για ένα καλύτερο μέλλον, οφείλει να έχει σεβασμό απέναντι στη χώρα που πηγαίνει και στους ανθρώπους της.                                                                                                     Αθανάσιος Φιορέτος

 

Ονομάζομαι Δ. Π , είμαι 62 ετών και κατάγομαι από την Ελλάδα. Στην Αμερική ήρθα το1980  όταν ήμουν ακόμη 17 ετών . Οι λόγοι που έφυγα από την πατρίδα μου ήταν κυρίως οικονομικοί. Ήμασταν τρία αδέρφια στην οικογένειά μου και οι γονείς μου δεν μπορούσαν να μας σπουδάσουν. Έτσι μπήκα παράνομα στην Αμερική για να βρω δουλειά. Αρχικά με ένα φίλο μου  φύγαμε για να δουλέψουμε στα καράβια.  Μετά από τρείς μήνες όταν το καράβι έφτασε στην Αμερική φύγαμε και πήγαμε σε ένα θείο του όπου μας έκρυβε για κάποιους μήνες.  Δεν θέλαμε να γυρίσουμε στην Ελλάδα. Μετά καταφέραμε και πήραμε την Αμερικάνικη υπηκοότητα.

Στην Αμερική θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν έχω αλλάξει και του κόσμου τις δουλειές . Όταν πρωτοήρθα λοιπόν στην Αμερική έπιασα δουλειά ως σερβιτόρος . Ύστερα έγινα  βοηθός μάγειρα και μετά από καιρό έγινα μάγειρας .  Αργότερα άνοιξα το δικό μου εστιατόριο το οποίο έχω ακόμα και σήμερα.

Μια από τις πιο δύσκολες αλλαγές που χρειάστηκα να κάνω για να προσαρμοστώ ήταν σαφώς η εκμάθηση της καινούριας γλώσσας αλλά και το γεγονός ότι δεν είχα κανέναν δίπλα μου, κανέναν δικό μου για να με στηρίξει, να με βοηθήσει και να με συμβουλεύσει σε κάτι που χρειαζόμουν. Φανταστείτε ότι είχα να μιλήσω με τους δικούς μου στην Ελλάδα πάνω από έξι μήνες.

Νοσταλγώ την χώρα μου πάρα πολύ συχνά και κυρίως τις γιορτές όταν μαζευόμαστε να γιορτάσουμε με την γυναίκα μου και τα παιδιά μου αλλά και όταν μιλάω μαζί με τους συγγενείς μου στο τηλέφωνο .

Έχω δει πάρα πολλές φορές οι μετανάστες να πέφτουν θύματα ρατσιστικής αντιμετώπισης . Εγώ βέβαια προσωπικά δεν είχα τέτοια εμπειρία και πάλι καλά να λέμε, γιατί πρόσεχα τις παρέες μου και γενικά πρόσεχα με τι είδους ανθρώπους συναναστρεφόμουνα. Πιστεύω πως παντού όχι μόνο στην Αμερική αλλά και στην Ελλάδα  υπάρχει γενικά ο ρατσισμός απλώς αλλού επιδεικνύεται πιο πολύ, αλλού πιο λίγο και αλλού καθόλου. Στην Αμερική όπως είπα και πριν, έχω δει κάποιες τέτοιες περιπτώσεις .

Η εμπειρία μου στην αρχή που ήρθα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μοναχική . Τώρα όμως που έχω και την γυναίκα και τα δύο παιδιά μου μαζί καθώς και πολλούς Έλληνες φίλους μετανάστες αλλά και Αμερικάνους  θα έλεγα ότι είναι πολύ ευχάριστη .

Ήδη  στη δουλειά μου έχω βάλει μπροστά τα παιδιά μου και έχω ευτυχώς το χρόνο να επισκέπτομαι την Ελλάδα δύο φορές το χρόνο για αρκετές μέρες. Να μπορέσω να χορτάσω αυτά που θυμάμαι από παιδί. Αυτά που τόσα χρόνια νοσταλγούσα. Βέβαια και η Αμερική θα μου έλειπε γιατί εκεί πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου.                                                         Νικολίτσα Σεβαστιάδη

Ονομάζομαι Γεώργιος Μπάκας. Γεννήθηκα στον Πύργο Ηλείας. Η περιοχή που ζούσα είχε πολλά ελαιόδεντρα με μία ήρεμή ζωή. Τώρα είμαι 74 ετών και αποφάσισα να μεταναστέψω στα 19 μου χρόνια, κυρίως για οικονομικούς λόγους, επειδή η Ελλάδα, εκείνη την εποχή είχε περάσει από πολλούς πολέμους και δεν είχε καταφέρει να ανασυγκροτηθεί. Έφυγα με το αεροπλάνο και όταν έφευγα ένιωθα χαρά, γιατί ήξερα ότι πέρα από τις δυσκολίες θα βρω  ένα καινούργιο και καλύτερο μέλλον. Τώρα πια όμως θέλω να επιστρέψω στην πατρίδα μου. Στη Γαλλία αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες, τη γλώσσα, τη διαμονή, τα φαγητά τα έθιμα και τις εκεί συνήθειες. Επίσης εκεί είχαν περισσότερο αναπτυγμένη τεχνολογία.

Η πιο δυνατή ανάμνηση είναι στιγμή που πήρα το δίπλωμα διαχείρισης επιχειρήσεων και μετά από αυτό άνοιξαν νέοι ορίζοντες, γι αυτό και σήμερα νιώθω πως αυτή η απόφαση ήταν σωστή.

Προσπαθώ κάθε χρόνο να βρίσκομαι πίσω στην Ελλάδα για να συναντάω τους συγγενείς μου και τους φίλους μου, δηλαδή τους συμμαθητές μου από το λύκειο, που κρατάμε σχέσεις και κάθε χρόνο κάνουμε ένα τραπέζι όλοι μαζί στην Αθήνα. Εδώ πρέπει να επισημάνω ότι πολλοί  συμμαθητές μου έχουν πάει μετανάστες στο εξωτερικό αλλά με την ανάπτυξη τεχνολογίας και τη βοήθεια των τηλεπικοινωνιών η επαφή με τους φίλους και συγγενείς είναι πιο εύκολη. Επίσης προσπαθώ να διατηρώ τον ελληνικό πολιτισμό, επειδή είναι η βάση που φωτίζει τη συμπεριφορά και τη ζωή του ατόμου. Για το υπόλοιπο της ζωής μου θα ήθελα να επισκέπτομαι πιο συχνά την πατρίδα μου και να μένω παραπάνω και για τους ανθρώπους που θέλουν να μεταναστεύσουν, να το κάνουν γιατί θα δημιουργήσουν εμπειρίες που θα τους κάνουν πιο δυνατούς .                                   Σπηλιώτης Αλέξης του Αγγελή

 

Με λένε Άννα και γεννήθηκα το 1980 στη Ρουμανία, στις όχθες του ποταμού Δούναβη που χωρίζει την Ρουμανία από την Σερβία. Έχει γέφυρα πάνω στον Δούναβη. Επίσης έχει πάρα πολλά πάρκα με ψηλά και πολύχρωμα δέντρα. Κατά τη ρωμαϊκή περίοδο η πόλη λεγόταν Δροπέτα. Το κλίμα είναι ζεστό με ήπιους χειμώνες. Τώρα είμαι 45 ετών και έφυγα από την χώρα μου όταν ήμουν 20 χρονών για λόγους κοινωνικούς και οικονομικούς. Έφυγα από την πατρίδα μου με τα πόδια, με τραίνο και αυτοκίνητο και ήταν πολύ δύσκολο. Ένιωσα το φόβο του άγνωστου και τη νοσταλγία και τώρα δεν θέλω να γυρίσω πίσω παρά μόνο για τις διακοπές, για να συναντήσω συγγενείς και φίλους. Στην αρχή με αντιμετώπισαν ως ξένη και με κατηγορούσαν γιατί δεν ήξερα τη γλώσσα. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι περπατούσα τρεις νύχτες και δεν ήξερα που πήγαινα. Τώρα είμαι χαρούμενη και ευτυχισμένη για την γνωριμία με τον άντρα της ζωής μου και τώρα έχω αποκτήσει δύο υπέροχα παιδιά μαζί του. Η απουσία των δικών μου ανθρώπων και των φίλων δεν με έχουν επηρεάσει ιδιαίτερα, γιατί έχω μαζί μου τη μαμά μου, που με στηρίζει. Να τολμάς να κυνηγάς τη ζωή και τα όνειρά σου!                  Κανέλλος Νικολόπουλος

 

Όταν πρωτοέφτασα στην Ελλάδα, ένιωσα μια τεράστια ανακούφιση, αρχικά γιατί τα είχα καταφέρει και είχα ξεφύγει  από την Αλβανία και το καθεστώς του Χότζα, που δεν είχε καμία σχέση με ελευθερία. Αντιμετώπισα βέβαια πολλές δυσκολίες, γιατί αρχικά έμεινα στα ορεινά και δούλεψα ως βοσκός και ύστερα δούλευα στα χωράφια των Ελλήνων κάνοντας βαριές δουλειές και εισπράττοντας λίγα χρήματα. Η φτώχεια δεν ήταν διαφορετική στην Ελλάδα από την Αλβανία. Επίσης μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι δεν ήξερα τα ελληνικά. Επιπλέον την εποχή εκείνη και για μεγάλο χρονικό διάστημα η λέξη Αλβανός χρησιμοποιούνταν ως βρισιά, ενώ στις ειδήσεις εμφάνιζαν τους αλβανούς σαν αιτία ανόδου της εγκληματικότητας. Έχω υποστεί προσβολές και ρατσισμό, αλλά δεν το έβαλα κάτω. Στην πατρίδα μου δεν είχες ούτε τα απαραίτητα για να ζήσεις, οπότε το να μείνω στην Ελλάδα ήταν μονόδρομος.

Βέβαια σιγά-σιγά τα πράγματα εδώ άλλαξαν προς το καλύτερο και ειδικά από το 2000 και μετά όταν πια νομιμοποιήθηκα. Σήμερα η Αλβανία έχει αλλάξει πολύ. Όλοι οι μετανάστες στείλαμε χρήματα εκεί και βοηθήσαμε τις οικογένειές μας να βελτιώσουν τη ζωή τους. Η Αλβανία σήμερα έχει αναπτύξει τον τουρισμό και σήμερα οι νέοι δεν μεταναστεύουν πια.

Ο Τούρι θυμάται την βάπτισης του. Στην Αλβανία του Χότζα οι θρησκείες απαγορεύονταν  και γι΄ αυτό το καθεστώς προσπαθούσε να εξαλείψει τη θρησκεία από την αλβανική κοινωνία. Ωστόσο ορισμένοι Αλβανοί συνέχισαν να ασκούν την πίστη τους κρυφά με κίνδυνο να τιμωρηθούν αυστηρά, ανάμεσα σε αυτούς ήταν και οικογένειά μου. Εμείς ήμασταν μουσουλμάνοι, ωστόσο στην Ελλάδα, προκειμένου να γίνω αποδεκτός από την κοινωνία και να βοηθήσει αυτό στην νομιμοποίηση της παραμονής μου εδώ, βαφτίστηκα χριστιανός. Θυμάμαι λοιπόν πόσες μέρες το σκεφτόμουν και προσπαθούσαν να βρω τη δύναμη να το ανακοινώσω στη μητέρα μου. Όταν της το είπα μου είπε: "Κάνε ό,τι θες αγόρι μου αρκεί να πιστεύεις στον Θεόκαι να μην κάνεις κακό σε κανέναν". Έτσι βαφτίστηκα χριστιανός και εγώ και η γυναίκα μου  και πήρα το όνομα Παναγιώτης και πιστεύω στον Θεό, είτε τον λένε Αλλάχ, είτε τον λένε Χριστό και μετά βάπτισα και τα παιδιά μου.

Παρόλες της δυσκολίες που πέρασα δεν μετανιώνω για την απόφασή μου γιατί αυτό με βοήθησε να προκόψω να βοηθήσω τους γονείς μου και να δώσω στα παιδιά μου τα εφόδια που χρειάζονται για να πετύχουν στη ζωή τους. Έχω δύο κόρες η μία είναι φαρμακοποιός και η άλλη ψυχολόγος.

Θα έλεγα ότι η σχέσεις με αυτούς που έχω αφήσει πίσω επηρεάστηκαν μόνο προς το καλύτερο, γιατί  η απόσταση αυξάνει την επιθυμία να συναντηθούμε και όταν πηγαίνω στην Αλβανία κάνουμε μεγάλα γλέντια με τους φίλους και τους δικούς μας. Βέβαια κάποια τους φίλους μου έχουν έρθει και αυτή στην Ελλάδα οπότε βλεπόμαστε πιο συχνά. Προσπαθούμε να κρατάμε πολλά έθιμα από τη χώρα μας και να τα μεταδίδουμε και στα παιδιά μας και ταυτόχρονα έχουμε υιοθετήσει και πολλά ελληνικά έθιμα. Πρέπει να ξέρεις ότι πολλά έθιμα μοιάζουν, όπως μοιάζουν και τα παραδοσιακά μας τραγούδα. Φροντίζω επίσης να μη χαθεί η γλώσσα. Τα παιδιά μου μιλούν ελληνικά και αλβανικά.

Εγώ τώρα στην ηλικία που είμαι το μόνο που ονειρεύομαι είναι να πάρω τη σύνταξη μου για να μπορώ να περνάω περισσότερο χρόνο στην πατρίδα μου και επιθυμώ αυτό που κάθε γονιός επιθυμεί, να δω εγγονάκια από τις κόρες μου. Στους ανθρώπους που σκέφτονται να μεταναστέψουν, θέλω να πω, ότι πρέπει να έχουν μεγάλη δύναμη στην ψυχή τους.

Σμερνιώτη Σοφία

 

Ονομάζομαι Αφρίμ Σέχι και γεννήθηκα στην Αλβανία το 1970 σε ένα μικρό χωριό το Τσαφμουρ. Η περιοχή αυτή βρίσκεται στα βουνά και είναι ένα πολύ μικρό χωριό το οποίο είχε περίπου 7 σπίτια. Έφυγα από τη χώρα μου, όταν ήμουν 16 ετών και τώρα είμαι 45 ετών. Ο κύριος λόγος που πήρα αυτή την απόφαση ήταν κυρίως οικονομικός. Στην Ελλάδα ήρθα με τα πόδια και περπατούσα 5 μέρες, μέχρι που έφτασα στη Βέροια. Οι δυσκολίες τις οποίες πέρασα ήταν κυρίως καιρικές και ο φόβος που με κυριαρχούσε ήταν μήπως και με πιάσουν, διότι είχα μπει παράνομα στη χώρα. Ένιωθα μεγάλη στεναχώρια, επειδή άφησα πίσω τους γονείς μου και τα αδέρφια μου, σε μια τόσο μικρή ηλικία, για να έχω ένα καλύτερο τρόπο ζωής.

Θυμάμαι ένα βράδυ ψάχναμε πού θα μείνουμε και το πιο κοντινό σημείο που είχε στέγη ήταν ένας παλιός στάβλος. Είχαμε πέσει να κοιμηθούμε εγώ και αδερφός μου αλλά πού να ξέραμε ότι εκεί είχε ποντίκια... Το βράδυ που κοιμόμασταν ένα ποντίκι πήγε στο αυτί του αδερφού μου και άρχισε να τον τρώει...

Περάσαμε δύσκολα, αλλά τώρα είμαι περήφανος και ευτυχισμένος για την απόφαση αυτή και πιστεύω πως έκανα καλά. Τώρα θα προσπαθήσω να μην λείψει τίποτα στα παιδιά μου και να τους προσφέρω όλα όσα εγώ δεν είχα και να πετύχουν στη ζωή τους, ώστε να μην χρειαστεί να περάσουν όσα εγώ πέρασα.                                                                                                          Σεάνα Σέχι

Με λένε Άννα και γεννήθηκα στο Βelsh στην Αλβανία το 1981, που είναι ένα μικρό χωριό με πολλές λίμνες και ψηλά βουνά και ήταν λίγο φτωχό χωριό, αλλά τώρα έχει αναπτυχθεί αρκετά. Τώρα είμαι 44 ετών. Έφυγα από την Αλβανία με τα πόδια, στα 20 έγκυος στο 2001 για μία καλύτερη ζωή. Μετακινήθηκα με τα πόδια μαζί με τον άντρα μου. Την πρώτη φορά μας πιάσανε και μας στείλαν πίσω. Τη δεύτερη ξαναξεκινήσαμε και φτάσαμε μετά από 4 βράδια. Τη νύχτα ξεκινάγαμε και τη μέρα κρυβόμασταν. Τότε ένιωθα φόβο να μη μας πιάσουν και άγχος για την οικογένειά μου, γιατί δεν είχαμε επικοινωνία. Τώρα νιώθω χαρά, γιατί είμαι νόμιμη και έχω μία χαρούμενη οικογένεια. Η πιο δυνατή ανάμνηση που έχω ήταν όταν με πιάσανε φαντάροι και μας κάνανε να γυρίσουνε πίσω με τη βία, με  ξύλο. Τώρα ονειρεύομαι να ανοίξω μια δικιά μου επιχείρηση και τα παιδιά μου να πετύχουν στη ζωή τους.                                                                                                                Γιάννης Πολύδωρος 

Ονομάζομαι Αντρέας και γεννήθηκα στην Ελλάδα το 1973. Πέρασα ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου στη Ζαχάρω, που εκείνη την εποχή ήταν μία όμορφη, ήρεμη πόλη, αλλά με πολύ λίγες επαγγελματικές ευκαιρίες. Ο κόσμος ήταν φιλόξενος και γεμάτος καλοσύνη και το περιβάλλον οικείο και ζεστό. Τώρα είμαι 51 ετών και θα έλεγα ότι η απόφασή μου να εγκαταλείψω την πατρίδα μου προκλήθηκε κυρίως για οικονομικούς λόγους στην ηλικία των 20 ετών, επειδή είχα τελειώσει το σχολείο και είχα δει ότι η εύρεση εργασία σε μια τόσο μικρή πόλη ήταν πολύ δύσκολη. Αυτός ήταν και ο βασικότερος λόγος.  Το ταξίδι μου στην Αμερική ήταν αρκετά μακρινό και χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να συνηθίσω και αντιμετώπισα  αρκετές δυσκολίες. Μόλις έφευγα από την πόλη μου είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Στην αρχή, επειδή δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο σημαντική ήταν η απόφαση που είχα πάρει, ήμουν γεμάτος χαρά και ανυπομονησία και από ότι θυμάμαι κατά το τέλος του ταξιδιού, με κυρίευσε φόβος και ανησυχία. Τώρα είμαι ανακουφισμένος και ήρεμος, αλλά υπάρχουν και εκείνη σε στιγμές μελαγχολίας που με κυριεύουν. Η πιο δυνατή εμπειρία ήταν όταν έπρεπε να αποχαιρετήσω την οικογένειά μου. Σήμερα προσπαθώ να διατηρώ που έθιμα της Ελλάδας, αλλά δεν θα κρύψω πως είναι δύσκολο, καθώς ο τρόπος ζωής είναι πολύ διαφορετικός.  Στο μέλλον θέλω να συνεχίσω τη ζωή και την καριέρα μου εδώ, αλλά θέλω και να επιστρέψω κάποια στιγμή στην πατρίδα μου.

Κωνσταντίνα Φωτοπούλου

Οι Ποδηλάτες Ζαχάρως εμπνέουν τους μαθητές του Γυμνασίου Ζαχάρως

 

Στις 13 Μαΐου 2025,  στο πλαίσιο του θεματικού κύκλου "Ενδιαφέρομαι και Ενεργώ – Κοινωνική Συναίσθηση και Ευθύνη" στο μάθημα εργαστηρίων δεξιοτήτων της Β' Γυμνασίου, με υπεύθυνες εκπαιδευτικούς την κα Παρασκευή Λαμπροπούλου και την κα Αναστασία Τσάκωνα, φιλοξενήθηκαν στο Γυμνάσιο Ζαχάρως ο κος Μίλτος Θάνος και η κα Χριστοδουλοπούλου Κωστούλα, από τους Ποδηλάτες Ζαχάρως, για να μιλήσουν στους μαθητές για την αξία του εθελοντισμού, να παρουσιάσουν τις δράσεις του συλλόγου, αλλά και τις αξιόλογες δράσεις άλλων σωματείων που στηρίζουν εθελοντικά και να μεταφέρουν την πολύτιμη εμπειρία τους στους μαθητές, που είχαν την ευκαιρία να κάνουν ερωτήσεις, να εμπνευστούν από αληθινές ιστορίες προσφοράς και να ανακαλύψουν πώς μπορούν και οι ίδιοι να συμμετέχουν σε εθελοντικές πρωτοβουλίες.

Το Γυμνάσιο Ζαχάρως τώρα και στο Spotify!

 Το Γυμνάσιο Ζαχάρως από την προηγούμενη σχολική χρονιά απέκτησε τη δική του σελίδα στο Spotify, όπου ανεβαίνουν τα podcasts που δημιουργούν οι μαθητές του σχολείου, από ελεύθερη θεματολογία ή μετά από πρόταση των εκπαιδευτικών.

Για το τρέχον σχολικό έτος μπορείτε να ακούσετε τα ακόλουθα:

α) Την παρουσίαση του αγαπημένου βιβλίου της Αγγελικής Δαρλάση " Όταν έφυγαν τ΄ αγάλματα", από τους μαθητές:  Σοφία Σμερνιώτη, Ιωάννα Δούφα και Δημήτρη Δημήτρουλα, με αφορμή τον εορτασμό της επετείου της 28ης Οκτωβρίου.

Για να ακούσετε την βιβλιοπαρουσίαση πατήστε εδώ

β) την συνέντευξη με την γεωπόνο κα Γεωργία Νικολοπούλου για την αξία του εθελοντισμού και το ταξίδι της στην Αφρική, από τους μαθητές Αναστάσιο Σεβεντεκίδη, Μαριλού Τζογάνη, Άννα-Μαρία Χρονοπούλου και Κωνσταντίνο Φιορέτο.

Για να ακούσετε τη συνέντευξη πατήστε εδώ

και τέλος 

γ) τη συνέντευξη με την κα Όλγα Καραπαναγιώτου, από τους μαθητές Γιώργο Ζαχαρόπουλο και Μανώλη Μολυμπάκη.

Για να ακούσετε τη συνέντευξη πατήστε https://open.spotify.com/episode/6xzq1ZnWkklxGQlCuMNiWa

Συνέντευξη με την κα 'Ολγα Καραπαναγιώτου

Συνέντευξη με την κα Όλγα Καραπαναγιώτου

Γιώργος Ζαχαρόπουλος: Ευχαριστώ πολύ που δεχτήκατε να μας παραχωρήσετε αυτήν την όμορφη συνέντευξη. Θέλω να μας μιλήσετε για εσάς. Πού μεγαλώσατε και πώς συνδέεστε με τη Ζαχάρω;

Όλγα Καραπαναγιώτου: Ευχαριστώ και εγώ για την τιμή που μου κάνετε, δηλαδή να μιλήσω για τον πατέρα μου. Εγώ είμαι η μικρότερη κόρη του Γιάννη Καραπαναγιώτη, είμαι η Όλγα και έχω μια μεγαλύτερη αδερφή, την Ιφιγένεια. Εγώ μεγάλωσα στη Ζαχάρω και τελείωσα το σχολείο εδώ, το Γυμνάσιο και Λύκειο.  Στη συνέχεια φοίτησα στην Ιατρική σε Πανεπιστήμιο της Ιταλίας και πήρα το πτυχίο μου από το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Έχω ειδικευτεί στην Ακτινολογία και δουλεύω στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, με βαθμό αναπληρώτριας διευθύντριας στο αντίστοιχο τμήμα.  Αγαπώ πολύ τη Ζαχάρω και την οικογένειά μου και τον πατέρα μου και χαίρομαι πάρα πολύ που θα μιλήσω γι΄ αυτόν.

Μανώλης Μολυμπάκης: Ποιες είναι οι αναμνήσεις σας από τη Ζαχάρω και τον Καϊάφα των παιδικών και εφηβικών σας χρόνων; Υπάρχουν κάποιες εικόνες ή μνήμες που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;

Όλγα Καραπαναγιώτου: Έχω τις καλύτερες, τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις από τα καλοκαίρια στη Ζαχάρω, με τη θάλασσα , τα μπάνια και το ατελείωτο παιχνίδι, αλλά και τις βόλτες στον Καϊάφα, στο γεφυράκι που συνδέει τον εθνικό δρόμο με το νησάκι της Αγίας Αικατερίνης. Πολύ ευχάριστες αναμνήσεις και εικόνες που ελπίζω να τις ζει και η σύγχρονη γενιά.

Γιώργος Ζαχαρόπουλος: Θα θέλαμε να μας μιλήσετε για τον παππού σας, που ήταν δήμαρχος Ζαχάρως και τη συμμετοχή του στην Κρητική επανάσταση.

Όλγα Καραπαναγιώτου: Ο παππούς μου, ο Κωσταντίνος Καραπαναγιώτης που ήταν κι αυτός γιατρός  και δήμαρχος Ζαχάρως, όταν ήταν φοιτητής Ιατρικής, με μια ομάδα συμφοιτητών του, πήραν ένα πλοίο από το Γύθειο και έφτασαν στο Καστέλι Χανίων, για να βοηθήσουν στην Κρητική Επανάσταση.

Μανώλης Μολυμπάκης: Στη συνέχεια, θα θέλαμε να μας μιλήσετε για τον πατέρα σας, το αείμνηστο Ιωάννη Καραπαναγιώτη, Δήμαρχο  Ζαχάρως και λαμπρό επιστήμονα. Τι θα θέλατε να γνωρίζουν οι νέοι για το επιστημονικό του έργο και την προσφορά του στην ιατρική;

Όλγα Καραπαναγιώτου:  Ο πατέρας μου γεννήθηκε στη Ζαχάρω, τελείωσε Δημοτικό σχολείο εδώ και στη συνέχεια το Γυμνάσιο στην Καλαμάτα. Τελείωσε την Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στον Β΄ ήταν γιατρός στο νοσοκομείο του Ναυπλίου και μετά άσκησε την  ιατρική στη Ζαχάρω. Για δύο χρόνια(1948-1950), πήγε στην Αμερική, όπου και πήρε την ειδικότητα της φυσικής ιατρικής αποκατάστασης και συνέχισε την ειδικότητα της ακτινολογίας. Επέστρεψε στην Αθήνα, από όπου πήρε την ειδικότητα της Υδρολογίας και συνέχισε να ασκεί την Ιατρική στη Ζαχάρω. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 εξελέγη δήμαρχος και λόγω και της ειδικότητάς του έγινε διευθυντής των ιαματικών πηγών και παρέμεινε δήμαρχος για τρεις τετραετίες. Τότε είχε και ένα μηχάνημα διαθερμιών, που το είχε φέρει από την Αμερική, που το είχε στο ιατρείο του, αλλά και στον Καϊάφα, με το οποίο βοηθούσε πολύ στις παθήσεις της σπονδυλικής στήλης.

Γιώργος Ζαχαρόπουλος: Πόσα χρόνια διετέλεσε δήμαρχος; Πώς ήταν η Ζαχάρω τότε και ποιες δυσκολίες αντιμετώπιζε;

Όλγα Καραπαναγιώτου: Διετέλεσε δήμαρχος για τρεις τετραετίες( από το 1968 και έως το -1981) και επί δημαρχίας του έκανε αρκετά έργα, με βασικότερο τον βιολογικό καθαρισμό. Έφερε το νερό στη Ζαχάρω από ορεινές πηγές  και προσπάθησε να βοηθήσει στην ανάπτυξη των λουτρών του Καϊάφα. Τότε κτίστηκε το στάδιο, με παραχώρηση κτημάτων από τον  αδερφό του, Λάκη Καραπαναγιώτη. Το στάδιο ήταν ένα σημαντικό έργο εκείνη την εποχή. Τότε φτιάχτηκε  το τουριστικό περίπτερο «Παρα θιν αλλός», το οποίο ανέπτυξε πάρα πολύ την περιοχή. Ήθελε πάντα η πόλη να προχωράει και να είναι σύγχρονη και είχε το δικό του όραμα. Ήταν ενημερωμένος και ήθελε, ότι καινούργιο υπήρχε να το εφαρμόσει στη Ζαχάρω. Επίσης, στο διάστημα που ήταν στην Αμερική έκανε έναν έρανο με τους ομογενείς κι έτσι κτίστηκε το Γυμνάσιο Ζαχάρως. Το 1957 θεμελιώθηκε το Γυμνάσιο, αν και συνάντησε πολλές δυσκολίες σ΄ αυτό.

Μανώλης Μολυμπάκης: Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία τονίζουν ότι άφησε πίσω του σημαντικό έργο. Ποια ήταν τα κυριότερα έργα που υλοποιήθηκαν κατά τη θητεία του και πώς κατάφερε να τα υλοποιήσει; 

Όλγα Καραπαναγιώτου: Όταν ήταν δήμαρχος, προσπαθούσε πάρα πολύ για να ξεπεράσει εμπόδια, κυρίως οικονομικά, γιατί τότε δεν υπήρχε η βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση με τα διάφορα προγράμματα. Τον διέκρινε η επιμονή και το πείσμα του. Ήξερε τι ήθελε και είχε τον τρόπο να το καταφέρει. Λόγω της μόρφωσής του και των ταξιδιών είχε αποκτήσει ένα ευρύ πνεύμα. Τον χαρακτήριζε επίσης το πείσμα και η επιμονή του, αλλά και η ικανότητά του να επιλέγει τους κατάλληλους συνεργάτες στο Δημοτικό Συμβούλιο, που μπορούσαν να τον στηρίξουν στην υλοποίηση των έργων.  

Γιώργος Ζαχαρόπουλος: Ποια ήταν τα έργα εκείνα που έμειναν ημιτελή και ποια στάση τήρησαν οι επόμενοι δήμαρχοι, αλλά και οι κυβερνήσεις στην περίοδο της μεταπολίτευσης;

Όλγα Καραπαναγιώτου: Ο βιολογικός καθαρισμός, το αποχετευτικό δίκτυο και το σχέδιο πόλεως  θα πρέπει να συντηρηθούν και εξελιχθούν, γιατί όσο αυξάνεται ο πληθυσμός, τόσο περισσότερο χρειάζονται συντήρηση και αναβάθμιση οι υποδομές.

Ένα από τα έργα που δεν συνεχίστηκε ήταν το τουριστικό περίπτερο που είχε ξεκινήσει να κτίζεται στον προφήτη Ηλία- την ίδια εποχή με το «Παρά θιν Αλός»- όπου είχε διαμορφωθεί και ένα υπέροχο αλσύλλιο, στο οποίο φιλοξενούσε διάφορα ζώα και πουλιά, ακόμη κι ελάφια από την Ρόδο, που έφταναν στη Ζαχάρω με τη βοήθεια του ανιψιού του, πιλότου στην Ολυμπιακή Λάμπρου Κανελλόπουλου. Πιστεύω ότι ήταν ένα έργο που άξιζε να συνεχιστεί.

Μανώλης Μολυμπάκης: Ποιες σκέψεις - όνειρά του μοιραζόταν μαζί σας; Ποιες ιστορίες – μύθους ή τοπικούς θρύλους μοιραζόταν μαζί σας και τί σας συμβούλευε;

Όλγα Καραπαναγιώτου: Μεγαλώσαμε κυρίως με τις οικογενειακές ιστορίες. Μας έλεγε ότι είχε μπροστά του μια πολύ καλή ακαδημαϊκή προοπτική, όσο ήταν στην Αμερική, αλλά ότι έπρεπε να γυρίσει πίσω για να παντρέψει τις τέσσερις αδερφές, το οποίο και έκανε. Μας φαινόταν αστεία αυτή η ιστορία, ήταν όμως αληθινή, γιατί γύρισε και τις πάντρεψε όλες.

Μας μιλούσε πολύ και για τον Καϊάφα και για τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή, που σύχναζε πολλά καλοκαίρια εκεί και για τις βόλτες με το τζιπ που του παραχωρούσε ο ίδιος.

Ο πατέρας μου ήταν και λάτρης της ενημέρωσης  και τον ενδιέφερε η επικαιρότητα. Του άρεσε και η μουσική, και μας έλεγε ότι τα νέα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν τρία πράγματα: ένα μουσικό όργανο, μία ξένη γλώσσα και ένα άθλημα. Τα θεωρούσε απαραίτητα για την παιδεία των νέων.

Τέλος τον χαρακτήριζε η αγάπη του για το ποδόσφαιρο, τον Ολυμπιακό και ιδιαίτερα για τον Ολυμπιακό Ζαχάρως και θεωρούσε ότι ο αθλητισμός είναι απαραίτητος για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα της νεολαίας. Έλεγε πως κάθε παιδί πρέπει να ασχολείται με κάποιο άθλημα – με τον στίβο, το ποδόσφαιρο, ό,τι αγαπάει. Το θεωρούσε βασικό μέρος της αγωγής τους.

Γιώργος Ζαχαρόπουλος: Πώς κρίνετε εσείς την τωρινή κατάσταση του Καϊάφα και της περιοχής γενικότερα και τί θα θέλατε να βελτιωθεί;

Όλγα Καραπαναγιώτου: Με στενοχωρεί βαθιά, με θλίβει η κατάσταση που επικρατεί στον Καϊάφα και στον Παρα θίν’ Αλός. Πιστεύω πως είναι περιοχές που μπορούν να προσφέρουν θέσεις εργασίας στους κατοίκους μας, να αναπτυχθεί ο τουρισμός — όχι ο μαζικός ή υπερ-τουρισμός, αλλά ένας ήπιος τουρισμός που να σέβεται τον τόπο. Και η περιοχή μας το αξίζει αυτό. Πιστεύω ότι είναι αναγκαίο να βελτιωθεί ο Καϊάφας και να γίνει μια σύγχρονη λουτρόπολη, χωρίς να χάσει την ομορφιά του και τα στοιχεία που τον καθιστούν ξεχωριστό, γιατί είναι ένας τόπος μοναδικού φυσικού κάλλους. Δεν ξέρω τον ακριβή τρόπο, σίγουρα όμως υπάρχουν τα μέσα. Αυτό που χρειάζεται είναι επιμονή, πολλή δουλειά από τους τοπικούς άρχοντες και όραμα.  Απαιτείται ενημέρωση, παρακολούθηση των εξελίξεων, γιατί αυτή τη στιγμή δεν είμαστε στο μηδέν, αλλά κάτω από το μηδέν…

Μανώλης Μπολυμπάκης: Τέλος, τί θα συμβουλεύατε τα νέα παιδιά, τους μελλοντικούς πολίτες του Δήμου Ζαχάρως;

Όλγα Καραπαναγιώτου: Θα τα συμβούλευα να κοιτούν μπροστά, να έχουν ανοιχτά μυαλά, να μορφώνονται, να αποκτούν κλασσική παιδεία και να ταξιδεύουν για να γνωρίσουν τον κόσμο. Μόρφωση, μόρφωση, μόρφωση!

Γιώργος Ζαχαρόπουλος

Μανώλης Μολυμπάκης

 

Στο ακόλουθο σύνδεσμο μπορείτε να ακούσετε την συνέντευξη:

 https://open.spotify.com/episode/6xzq1ZnWkklxGQlCuMNiWa

Το podcast και την συνέντευξη επιμελήθηκε η φιλόλογος του Γυμνασίου Ζαχάρως, Πανωραία Μακρή

στην Κρητική επανάσταση

Κωσταντίνος Καραπαναγιώτης

στην Ιατρική σχολή

Ιωάννης Καραπαναγιώτης

οικ. Καραπαναγιώτη

από τελετή εγκαινίων

 

" Οι θαλασσιές οι χάντρες" στο Γυμνάσιο Ζαχάρως

Η θεατρική ομάδα του Γυμνασίου Ζαχάρως έκλεισε τη φετινή σχολική χρονιά με το ανέβασμα του ελληνικού μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη «Οι θαλασσιές οι χάντρες», το βράδυ της Τρίτης 24 Ιουνίου 2025, στο κατάμεστο προαύλιο του σχολείου, με την ευγενική αρωγή και στήριξη του Δήμου Ζαχάρως.

Σ΄ αυτή την όμορφη βραδιά, «Οι θαλασσιές οι χάντρες», με τη μουσική του Μίμη Πλέσσα μας γέμισαν νοσταλγία για όλα εκείνα που χάθηκαν, αλλά και μας προβλημάτισαν για τις συγκλονιστικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί από τη δεκαετία του ΄60 έως σήμερα στην ελληνική κοινωνία.

Σε ένα καταπληκτικό σκηνικό που θύμιζε Πλακιώτικη Αθήνα της δεκαετίας του ΄60 οι μαθητές και οι μαθήτριες μας εντυπωσίασαν με το τραγούδι τους, το χορό τους, αλλά και την υποκριτική τους ικανότητα, σε ρόλους και χαρακτήρες που είναι χαραγμένοι στη μνήμη των περισσοτέρων ενηλίκων. Το κοινό συμμετείχε με ενθουσιασμό στην όμορφη προσπάθεια σε μια βραδιά που ζέστανε τις καρδιές μας. 

Την θεατρική παράσταση σκηνοθέτησε και συντόνισε η κα Μαίρη Δημητροπούλου, με την αγαστή συνεργασία και στήριξη του κου Κωνσταντίνου Κοκκινάκη, της κας Μπίας Κατσαρελά  και της κας Ιωάννας Μπίλη. Σημαντική ήταν η συμμετοχή του κου Αντρέα Σάσσαλου, παλαιού διευθυντή και  εκπαιδευτικού του σχολείου, που συμμετείχε στα μουσικά μέρη  της παράστασης.  

Στην παράσταση συμμετείχαν οι μαθητές: Αβραμόπουλος Άδωνις, Αδαμόπουλος Γιάννης, Αλεξανδρόπουλος Μάριος, Αλεξόπουλος Γιάννης, Αλεξόπουλος Χάρης, Αλτάνης Νίκος, Δημητρουλοπούλου Αφροδίτη, Δημήτρουλας Δημήτρης, Δράκος Γιάννης του Διονυσίου, Δράκος Γιάννης του Ιωάννη, Ζάρας Αλέξανδρος, Ζαχαρόπουλος Γιώργος, Κακαράκη Καλλιόπη, Καραπαναγιώτη Μαρία, Καραχρήστου Ιωάννα, Κολιαδήμα Μαρία, Λάμι Κλοντιάν, Μανώλη Ακριβή,  Μιχοπούλου Άννα, Μολυμπάκης Μανώλης, Μπεκρή Βικτωρία, Μπεντεβή Ιωάννα, Μπηλιώνη Αθανασία, Μπηλιώνη Σοφία, Μπολιάρης Σπύρος, Νικολακοπούλου Ελένη, Νικολόπουλος Ηλίας, Νικολοπούλου Νικολία, Πάππου Λυδία, Ρέππας Βασίλης, Σεβαστιάδη Νίκη, Σεβεντεκίδης Τάσος, Σιάγκα Ζένια, Σπηλιώτης Αλέξης, Τσούτα Λυδία, Φιορέτος Κωνσταντίνος, Φωτοπούλου Κωνσταντίνα, Χαλμούκη Κωνσταντίνα, Χότζα Δανάη, Χριστοδουλοπούλου Κέλυ, Χρονοπούλου Νικολέττα. 

Χαιρετισμός Δημάρχου, κ. Κωνσταντίνου Μητρόπουλου, στη σχολική εφημερίδα Γυμνασίου Ζαχάρως Καλλιάφεια

 

18-06-2025

Χαιρετισμός Δημάρχου, κ. Κωνσταντίνου Μητρόπουλου, στη σχολική εφημερίδα Γυμνασίου Ζαχάρως Καλλιάφεια

 

Αγαπητές μαθήτριες και αγαπητοί μαθητές του Γυμνασίου Ζαχάρως,

Αγαπητοί εκπαιδευτικοί και γονείς,

 

Με ιδιαίτερη χαρά απευθύνω θερμό χαιρετισμό στη φιλότιμη προσπάθεια που καταβάλετε για τη σύνταξη και την έκδοση της σχολικής σας εφημερίδας, Καλλιάφεια.

Η πρωτοβουλία σας αυτή συνιστά δείγμα δημιουργικότητας, ομαδικότητας κι ενεργούς συμμετοχής στη σχολική ζωή. Στοιχεία απαραίτητα, όχι μόνο για την προσωπική σας ανάπτυξη, αλλά και για το μέλλον μιας κοινωνίας που προοδεύει και ευημερεί.

Τα ερεθίσματα που λαμβάνετε καθημερινά από την οικογένεια, το σχολείο, τον τόπο σας και τον κόσμο, είναι εκείνα που σας γεννούν ερωτήματα, σας παρακινούν να εμβαθύνετε, να αξιολογείτε όσα μαθαίνετε και να καλλιεργείτε τη σκέψη, τη γραφή και τον πνευματικό σας ορίζοντα. Με τον τρόπο αυτό, καθίστασθε ενεργοί πολίτες, φέρνοντας στο προσκήνιο τη φωνή της γενιάς σας, μιας γενιάς που έχει πολλά να πει κι ακόμη περισσότερα να προσφέρει.

Ως Δήμαρχος Ζαχάρως, θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση στέκεται ουσιαστικά δίπλα σας. Στηρίζουμε κάθε δημιουργική προσπάθεια των μαθητών μας, ειδικά εκείνες που ενισχύουν τη συνεργασία, την έκφραση και τη σύνδεση με την τοπική κοινωνία. Πρωτοβουλίες σαν τη δική σας ενδυναμώνουν τους δεσμούς ανάμεσά μας κι ανοίγουν δρόμους προς ένα καλύτερο μέλλον.

Εύχομαι ολόψυχα να είστε υγιείς, ευτυχισμένοι, δημιουργικοί και, με συνέπεια, να εργάζεστε ακούραστα για την πρόοδό σας.

 

Με εκτίμηση,

Ο Δήμαρχος Ζαχάρως

Κωνσταντίνος Μητρόπουλος

Διαγωνισμός Φυσικής "Αριστοτέλης" - Τέσσερις διακρίσεις για το Γυμνάσιο Ζαχάρως

Τέσσερις μαθητές της Α' Γυμνασίου διακρίθηκαν στον πανελλήνιο διαγωνισμό Φυσικής "Αριστοτέλης" που διοργανώθηκε από το τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και την Ελληνική Εταιρεία Φυσικής για την Επιστήμη και την Εκπαίδευση (ΕΕΦΕΕ) που πραγματοποιήθηκε στις 7 Μαρτίου 2025. Πρόκειται για τη μαθήτρια Καλατζαντωνάκη Σταυρούλα και τους μαθητές Καλαμιώτη Στέφανο, Κάπο Γεώργιο και Μωραϊτη Νικόλαο. Υπεύθυνη καθηγήτρια είναι η φυσικός του σχολείου Τσάκωνα Σταυρούλα.

Εισαγωγή

Stavroula