Διάκριση μαθητή του Γυμνασίου Ζαχάρως στον Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "ΑΘΛΟΝ ΠΟΙΗΣΕΩΣ – Γιάννης Κουτσοχέρας 2024-25"

 

Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων μνήμης για τη συμπλήρωση 82 ετών από το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2025, στο Πολυδύναμο Πολιτιστικό Κέντρο Καλαβρύτων, η απονομή βραβείων του Πανελλήνιου Ποιητικού Μαθητικού Διαγωνισμού «ΑΘΛΟΝ ΠΟΙΗΣΕΩΣ – Γιάννης Κουτσοχέρας».

Ιδιαίτερη τιμή αποτέλεσε η βράβευση του μαθητή του Γυμνασίου Ζαχάρως, Γιώργου Καρπίτη, ο οποίος διακρίθηκε για το ποίημά του με τίτλο «Τέσσερις φωνές», αποσπώντας βραβείο σε έναν θεσμό πανελλαδικής εμβέλειας, με ιστορία 30 ετών. Η διάκριση αυτή αναδεικνύει τη δύναμη της μαθητικής δημιουργίας και την ευαισθησία της νέας γενιάς απέναντι στη μνήμη, την ιστορία και τις αξίες του ανθρωπισμού.

Παράλληλα, εύφημη μνεία απονεμήθηκε στην εκπαιδευτικό Πανωραία Μακρή, για τη σημαντική παιδαγωγική και δημιουργική της συμβολή. Η καθοδήγηση, η έμπνευση και η συστηματική ενθάρρυνση των μαθητών στη λογοτεχνική έκφραση αποτελούν καθοριστικό παράγοντα για τέτοιες επιτυχίες και επιβεβαιώνουν τον ουσιαστικό ρόλο του σχολείου, ως χώρου καλλιέργειας του λόγου και της σκέψης.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με τη συνεργασία του Δήμου Καλαβρύτων, του Δημοτικού Μουσείου Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος και του Διεθνούς Ιδρύματος «Γιάννη Κουτσοχέρα και Λένας Στρέφη-Κουτσοχέρα». Χαιρετισμούς απηύθυναν ο Δήμαρχος Καλαβρύτων κ. Αθανάσιος Παπαδόπουλος και η Πρόεδρος του Ιδρύματος κ. Λέτα Κουτσοχέρα, η οποία υπογράμμισε τη διαχρονική σημασία του διαγωνισμού για τη νέα γενιά.

Η διάκριση του μαθητή και η αναγνώριση της εκπαιδευτικού αποτελούν τιμή για το Γυμνάσιο Ζαχάρως και ενισχύουν τη σημασία της δημιουργικής γραφής ως εργαλείου παιδείας και μνήμης.

Τέσσερις φωνές

Μέσα μου στριμώχνουν γυναίκες και παιδιά, 

ενώ απ΄ έξω απλώνεται λιβάδι με παπαρούνες. 

Το σώμα μου,  φυλακή.

Τα παράθυρα, ελπίδα.

Τα θρανία, μάρτυρες του εγκλήματος. 

Στέκομαι ακόμα, φρουρός μνήμης, 

κρατώ μια σελίδα που δεν θα καεί.

Η μαμά μου είπε να τρέξω, δεν είπε για που. 

Τρέχω, γύρω μου στάχτη,

τα σπίτια καμένα, ακούω ουρλιαχτά.

Φοβάμαι - γιατί συμβαίνει αυτό;-

τα πόδια μου γυμνά θέλουν να ξεφύγουν,

αλλά ο χρόνος σταματά μπροστά στο παγωμένο ρολόι.

Άκουσα τους πυροβολισμούς, ηχώ του θανάτου.

Τα πόδια μου κόπηκαν στη θέα της χήρας πλαγιάς. 

Δεν έχω την πολυτέλεια να κλάψω.

Πρέπει να σηκωθώ

να κουβαλήσω το παιδί μου με μια κουβέρτα 

σα να το σκέπαζα για καληνύχτα.

Ακόμα ακούω τις κουβέρτες να σέρνουν τον ασήκωτο πόνο. Ακόμα τρέχω τσαλαπαντώντας στις νωπές μνήμες.

Ακόμα στέκομαι όρθιος.

---