Διάκριση μαθητή του Γυμνασίου Ζαχάρως στον Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "ΑΘΛΟΝ ΠΟΙΗΣΕΩΣ – Γιάννης Κουτσοχέρας 2024-25"

 

Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων μνήμης για τη συμπλήρωση 82 ετών από το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2025, στο Πολυδύναμο Πολιτιστικό Κέντρο Καλαβρύτων, η απονομή βραβείων του Πανελλήνιου Ποιητικού Μαθητικού Διαγωνισμού «ΑΘΛΟΝ ΠΟΙΗΣΕΩΣ – Γιάννης Κουτσοχέρας».

Ιδιαίτερη τιμή αποτέλεσε η βράβευση του μαθητή του Γυμνασίου Ζαχάρως, Γιώργου Καρπίτη, ο οποίος διακρίθηκε για το ποίημά του με τίτλο «Τέσσερις φωνές», αποσπώντας βραβείο σε έναν θεσμό πανελλαδικής εμβέλειας, με ιστορία 30 ετών. Η διάκριση αυτή αναδεικνύει τη δύναμη της μαθητικής δημιουργίας και την ευαισθησία της νέας γενιάς απέναντι στη μνήμη, την ιστορία και τις αξίες του ανθρωπισμού.

Παράλληλα, εύφημη μνεία απονεμήθηκε στην εκπαιδευτικό Πανωραία Μακρή, για τη σημαντική παιδαγωγική και δημιουργική της συμβολή. Η καθοδήγηση, η έμπνευση και η συστηματική ενθάρρυνση των μαθητών στη λογοτεχνική έκφραση αποτελούν καθοριστικό παράγοντα για τέτοιες επιτυχίες και επιβεβαιώνουν τον ουσιαστικό ρόλο του σχολείου, ως χώρου καλλιέργειας του λόγου και της σκέψης.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με τη συνεργασία του Δήμου Καλαβρύτων, του Δημοτικού Μουσείου Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος και του Διεθνούς Ιδρύματος «Γιάννη Κουτσοχέρα και Λένας Στρέφη-Κουτσοχέρα». Χαιρετισμούς απηύθυναν ο Δήμαρχος Καλαβρύτων κ. Αθανάσιος Παπαδόπουλος και η Πρόεδρος του Ιδρύματος κ. Λέτα Κουτσοχέρα, η οποία υπογράμμισε τη διαχρονική σημασία του διαγωνισμού για τη νέα γενιά.

Η διάκριση του μαθητή και η αναγνώριση της εκπαιδευτικού αποτελούν τιμή για το Γυμνάσιο Ζαχάρως και ενισχύουν τη σημασία της δημιουργικής γραφής ως εργαλείου παιδείας και μνήμης.

Τέσσερις φωνές

Μέσα μου στριμώχνουν γυναίκες και παιδιά, 

ενώ απ΄ έξω απλώνεται λιβάδι με παπαρούνες. 

Το σώμα μου,  φυλακή.

Τα παράθυρα, ελπίδα.

Τα θρανία, μάρτυρες του εγκλήματος. 

Στέκομαι ακόμα, φρουρός μνήμης, 

κρατώ μια σελίδα που δεν θα καεί.

Η μαμά μου είπε να τρέξω, δεν είπε για που. 

Τρέχω, γύρω μου στάχτη,

τα σπίτια καμένα, ακούω ουρλιαχτά.

Φοβάμαι - γιατί συμβαίνει αυτό;-

τα πόδια μου γυμνά θέλουν να ξεφύγουν,

αλλά ο χρόνος σταματά μπροστά στο παγωμένο ρολόι.

Άκουσα τους πυροβολισμούς, ηχώ του θανάτου.

Τα πόδια μου κόπηκαν στη θέα της χήρας πλαγιάς. 

Δεν έχω την πολυτέλεια να κλάψω.

Πρέπει να σηκωθώ

να κουβαλήσω το παιδί μου με μια κουβέρτα 

σα να το σκέπαζα για καληνύχτα.

Ακόμα ακούω τις κουβέρτες να σέρνουν τον ασήκωτο πόνο. Ακόμα τρέχω τσαλαπαντώντας στις νωπές μνήμες.

Ακόμα στέκομαι όρθιος.

---

Εκπαιδευτική επίσκεψη της Β΄ Γυμνασίου Ζαχάρως στην έκθεση Van Gogh: The Immersive Experience

 

Εκπαιδευτική επίσκεψη της Β΄ Γυμνασίου Ζαχάρως στην έκθεση Van Gogh: The Immersive Experience

Τη Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2025, οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β΄ Γυμνασίου Ζαχάρως επισκέφθηκαν στο Γουδί τη φαντασμαγορική έκθεση Van Gogh: The Immersive Experience, ένα από τα σημαντικότερα καλλιτεχνικά γεγονότα της χρονιάς. Η έκθεση, που συνδυάζει την τέχνη με την τεχνολογία, προσφέρει ένα εντυπωσιακό πολυθέαμα με πάνω από 3.000 πίνακες και κινούμενες εικόνες του μεγάλου ζωγράφου, δημιουργώντας μια καθηλωτική τρισδιάστατη εμπειρία.

Οι 58 μαθητές/τριες εντυπωσιάστηκαν από τους χώρους προβολής, το εργαστήρι ζωγραφικής και το Δωμάτιο Εικονικής Πραγματικότητας, όπου είχαν την ευκαιρία να «μπουν» στον κόσμο του Van Gogh. Η επίσκεψη πραγματοποιήθηκε με άψογη οργάνωση και ασφαλή μετακίνηση, επιτρέποντας στους μαθητές να απολαύσουν πλήρως την εμπειρία.

Σε παιδαγωγικό επίπεδο, η δράση πρόσφερε πολύτιμες γνώσεις για τη ζωή και το έργο του καλλιτέχνη, ενώ παράλληλα ενίσχυσε δεξιότητες συνεργασίας, υπευθυνότητας και σεβασμού. Η επίσκεψη αποτέλεσε μια αξέχαστη και δημιουργική εμπειρία που συμπλήρωσε ουσιαστικά τη σχολική μάθηση.

 

  

Προβολές ταινιών από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους

 Την Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2025, 200 περίπου μαθητές του Γυμνασίου Ζαχάρως επισκέφθηκαν τον κινηματογράφο Ορφέα στον Πύργο, όπου στο πλαίσιο των προβολών ταινιών από το Νεανικό πλάνο και το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους παρακολούθησαν δύο ταινίες από την ενότητα "Γνωρίζω την Ευρώπη μέσα από τον Κινηματογράφο".

Η Α΄ τάξη παρακολούθησε την ταινία " Χαιρετίσματα από τον Άρη",  σε σκηνοθεσία Sarah Winkenstette. Μια ταινία για την διαφορετικότητα και την αποδοχή, με πρωταγωνιστή τον Τομ, ένα παιδί διαφορετικό από τα άλλα. Ένα παιδί που δεν του αρέσουν οι αλλαγές, τα κόκκινα πράγματα και οι δυνατοί ήχοι, αλλά του αρέσει πολύ το διάστημα, η στολή του αστροναύτη και το κράνος του.  Ο Τομ ξαφνικά πρέπει να μείνει με τους παππούδες του , γιατί η μητέρα του πρέπει να ταξιδέψει στην Κίνα και τότε αρχίζει μια φανταστική αποστολή στον πλανήτη Άρη.  

• Η ταινία έλαβε το Βραβείο Κοινού, στο Wisconsin Film Festival 2025, ΗΠΑ και το 
• Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής Παιδιών, στο Luxembourg City Film Festival 2025. 

Ενώ οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β΄ και της Γ΄ Γυμνασίου παρακολούθησαν την ταινία BLOCK 5 Block 5, σε σκηνοθεσία Klemen Dvornik, με θέμα την προστασία του περιβάλλοντος, την οικογένεια και τη φιλία. 

Κεντρική πρωταγωνίστρια εδώ είναι η 12χρονη Άλμα που ανακαλύπτει ότι η εταιρεία του πατέρα της σχεδιάζει να κατεδαφίσει την παιδική χαρά και  παίρνει την απόφαση να σώσει τους χώρους πρασίνου της νέας της γειτονιάς. Η Άλμα δεν έχει άλλη επιλογή παρά να ενώσει τις δυνάμεις της με τους χειρότερους εχθρούς της–τη συμμορία σκέιτερ με αρχηγό τη Λούνα. Η μάχη για την παιδική χαρά εξελίσσεται σε μια ωδή για την αξία της ενότητας και της συγχώρεσης.

 

Δεν είναι αστείο.

 

Δεν είναι αστείο

να περνάς στο διάλειμμα από μια παρέα, να σε κοιτάνε και να γελάνε

να σε σχολιάζουν για το ύψος σου, για το βάρος σου, για την εξωτερική σου εμφάνιση

να σε κρίνουν για το επάγγελμα που επέλεξε ο πατέρας σου

να σε σχολιάζουν για την καταγωγή σου

να προσβάλλουν την οικογένειά σου

να γελάνε μαζί σου γιατί δεν πήγες καλά στο διαγώνισμα

ή γιατί σου αρέσει να διαβάζεις

να διαδίδουν φήμες για σένα

να σε θεωρούν «αδύναμο» και να σε κοροϊδεύουν καθημερινά

να σε σχολιάζουν για την κακή οικονομική σου κατάσταση

και να σε κοροϊδεύουν για τον τρόπο που ντύνεσαι

να σε κακολογούν πίσω από την πλάτη σου

να σου κλέβουν το κολατσιό ή τα λεφτά σου

να σε φέρνουν στα όριά σου και να μην σταματάνε

να σε βγάζουν από την παρέα, αν τολμήσεις να αντιδράσεις

να σου βάζουν τρικλοποδιά στο διάδρομο, για να γελάσουν

να σε σπρώχνουν στα διαλείμματα, για να δουν αν θα αντιδράσεις

να συνεχίζουν να κάνουν κάτι που σε ενοχλεί και να μην σταματάνε

να σε χτυπάνε για πλάκα

να σε μειώνουν και να σου φωνάζουν

να γελάνε μαζί σου, επειδή πηγαίνεις σε μικρότερη τάξη

να σε ειρωνεύονται και να σε προσβάλλουν

να σου τραβάνε τα μαλλιά

να σου κατεβάζουν τα παντελόνια

να σε φτύνουν και να σε απειλούν

να σε κλειδώνουν για πλάκα και να γελάνε

να σε χαρακτηρίζουν με επίθετα και να σου βάζουν ταμπέλες

να δημοσιεύουν φωτογραφίες σου και βίντεο χωρίς να σε ρωτήσουν

να φανερώνουν όλα σου τα μυστικά, για να δουν πώς θα αντιδράσεις

να σε απομονώνουν και να μη σου μιλάνε όταν αντιδράς

να σε στοχοποιούν, επειδή επιλέγεις να μιλάς ευγενικά

ή επειδή σου αρέσουν διαφορετικά πράγματα

να σε χαρακτηρίζουν γιατί προέρχεσαι από «καλή» ή «κακή» οικογένεια,

από πλούσιους ή φτωχούς γονείς

να σε κάνουν να νιώθεις άσχημα, για να νιώθουν εκείνοι καλύτερα

να σου λένε ψέματα και να σε γελοιοποιούν

να σε θεωρούν σκουπίδι

να παίζουν με τα συναισθήματά σου

να σε κρίνουν χωρίς να σε ξέρουν

να σε ταπεινώνουν και να σε περιφρονούν,

επειδή δεν έχεις το καλύτερο κινητό

ή επειδή δεν φοράς ακριβά ρούχα και παπούτσια…

 

Κι εσύ να πρέπει να κρύβεις τη θλίψη σου και να μη μιλάς,

για να συνεχίσουν να σε κάνουν παρέα.

Να φοβάσαι να μιλήσεις, να αντιδράσεις, να πεις πως δεν αντέχεις πια

και αντί γι’ αυτό να σκέφτεσαι να κάνεις κακό στον εαυτό σου

και να μην ξανάρθεις σχολείο.

 

Φτάνει πια με τα αστεία!

Η ψυχολογική, η λεκτική και η σωματική βία δεν είναι αστείο!

Δεν είναι αστείο να πληγώνεις τον άλλο και να μη σταματάς!

Να βλέπεις ότι είναι δυστυχισμένος και να συνεχίζεις!

 

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι πολλά από αυτά που εμείς θεωρούμε αστεία,

δεν είναι και για τους άλλους.

Και πρέπει να παραδεχτούμε ότι πίσω από πολλές τέτοιες «αστείες» συμπεριφορές

κρύβονται οι δικές μας ανασφάλειες και αδυναμίες!

 

Κι αυτό πρέπει να το πούμε ξεκάθαρα:

 

Όλα αυτά δεν είναι αστεία.

Είναι πράξεις που πληγώνουν, που απομονώνουν, που μπορεί να σημαδέψουν για πάντα την ψυχή ενός παιδιού.

Ο σχολικός εκφοβισμός δεν είναι “πλάκα”∙ είναι βία.

Και η βία — είτε λεκτική, είτε ψυχολογική, είτε σωματική — αφήνει σημάδια.

 

Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι κάθε λέξη, κάθε κίνηση, κάθε «αστείο» έχει βάρος.

Ότι ο καθένας κουβαλά τη δική του ιστορία, τις δικές του δυσκολίες, τα δικά του όνειρα.

Κι εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να τα πληγώνουμε.

 

Το σχολείο πρέπει να είναι χώρος ασφάλειας, όχι φόβου.

Χώρος όπου κάθε παιδί νιώθει ότι έχει θέση, αξία, φωνή.

Χώρος όπου ο σεβασμός δεν είναι επιλογή, αλλά κανόνας.

 

Γι’ αυτό:

Ας σταματήσουμε τα “αστεία” που πληγώνουν.

Ας ακούμε περισσότερο, ας παρατηρούμε περισσότερο, ας νοιαζόμαστε περισσότερο.

Ας μη μένουμε θεατές όταν κάποιος εκφοβίζεται.

Ας είμαστε η φωνή για όσους δεν μπορούν ακόμα να μιλήσουν.

 

Και πάνω απ’ όλα:

Ας προστατεύσουμε την ψυχική υγεία όλων

και ας αφήσουμε τις προσωπικότητες όλων να ξεδιπλωθούν και να ανθίσουν ελεύθερα.

Συνεργατικό κείμενο όλων των μαθητών της Γ΄ τάξης για την ενδοσχολική βία! 

Υπεύθυνη καθηγήτρια: Πανωραία Μακρή

Εσύ ξέρεις τι είναι τα δρίματα;

 

Δρίμες: μια παλιά λαϊκή δοξασία

Σε πολλούς τόπους της Ελλάδας, ορισμένες ημέρες του χρόνου θεωρούνται γρουσούζικες και δυσοίωνες. Αυτές οι ημέρες είναι γνωστές ως δρίμες ή δρίματα και αποτελούν μέρος μιας παλιάς λαϊκής παράδοσης που συνδέεται με δαιμονικά πνεύματα και κακοτυχία.

Σύμφωνα με όσα διασώζονται στη λαϊκή μνήμη —και όπως μου έχουν πει πολλοί παππούδες και γιαγιάδες— οι δρίμες αφορούν κυρίως:

• Τις εννιά πρώτες μέρες και όλα τα Σάββατα του Μαρτίου

• Τις εννιά πρώτες μέρες και όλες τις Δευτέρες του Αυγούστου

Γι’ αυτό υπάρχει και η γνωστή φράση:
«Του Μαρτιού τα Σάββατα, του Αυγούστου οι Δευτέρες».

Τις συγκεκριμένες μέρες πίστευαν ότι εμφανίζονται δαιμονικά πνεύματα, τα λεγόμενα Δρίμες, τα οποία μπορούν να προκαλέσουν ζημιές ή ατυχίες. Η ονομασία πιθανότατα προέρχεται από το επίθετο δριμύς, που σε αρχαϊκή χρήση σχετίζεται με κάτι σκληρό, επικίνδυνο ή «δαιμονικό».

Γι’ αυτό και οι άνθρωποι απέφευγαν πολλές καθημερινές εργασίες. Πίστευαν, για παράδειγμα, ότι:

• Αν κάποιος λουστεί, θα πέσουν ή θα ασπρίσουν τα μαλλιά του.

• Αν πλύνουν ρούχα, τα ρούχα θα φθαρούν, θα λιώσουν ή θα «τα διαλύσουν τα δαιμόνια».

• Αν κόψουν ξύλα, θα εμφανιστεί ο σκόρος που θα τα καταστρέψει.

• Αν κλαδέψουν αμπέλια ή φυτέψουν κρεμμύδια, πατάτες και άλλα φυτά, αυτά δεν θα ευδοκιμήσουν.

• Δεν έπρεπε να κάνουν μπάνιο, να ποτίζουν ή να αφήνουν τα παιδιά να περιπλανιούνται στους δρόμους, γιατί θεωρούνταν πιο «ευάλωτα».

Για να «ξορκίσουν» την κακοδαιμονία, οι νοικοκυρές —όταν ήταν απαραίτητο να κάνουν μπουγάδα— έριχναν μέσα στο νερό ένα καρφί ή ένα κομμάτι σίδερο, πιστεύοντας ότι το μέταλλο λειτουργεί προστατευτικά.

Η φράση «μες τα δρίματα πέσαμε» χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα για να δηλώσει ότι κάποιος βρέθηκε σε εμπόδια, δυσκολίες ή μια σειρά ατυχών περιστατικών.

Παρόλο που σήμερα τέτοιες δοξασίες δεν καθορίζουν την καθημερινότητα, οι δρίμες αποτελούν ένα ενδιαφέρον και ζωντανό κομμάτι της λαογραφικής μας κληρονομιάς — μια αντανάκλαση της προσπάθειας των παλαιότερων ανθρώπων να κατανοήσουν και να προστατευτούν από το απρόβλεπτο της ζωής.

Στην εγκυκλοπαίδεια "ΗΛΙΟΣ" αναφέρονται τα ακόλουθα: 

Οι δρίμες: Σε πολλά μέρη της Ελλάδας, τις πρώτες μέρες του Αυγούστου αποφεύγονται διάφορες εργασίες, καθώς πιστεύεται ότι αυτές οι ημέρες είναι «δυσοίωνες» και μπορούν να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες ζημιές. Για τον λόγο αυτό: Οι γυναίκες δεν πρέπει να πλένουν ρούχα, επειδή «δριμιάζουν» – δηλαδή τα υφάσματα κόβονται, φθείρονται ή γεμίζουν μικρές τρύπες όταν εκτεθούν στον ήλιο. Δεν πρέπει να ποτίζονται οι μπαξέδες, γιατί θεωρείται ότι τα φυτά θα ξεραθούν. Δεν επιτρέπεται το κολύμπι, καθώς «το σώμα γεμίζει εξανθήματα». Αποφεύγεται και το λούσιμο, γιατί «καταστρέφονται τα μαλλιά». Με παρόμοιο τρόπο, τις πρώτες μέρες του Μαρτίου δεν κόβουν ξύλα, επειδή «σαρακιάζουν», δηλαδή χαλάνε εύκολα ή καταστρέφονται από σκουλήκια. Έτσι, οι δρίμες του Αυγούστου θεωρούνται επικίνδυνες για τα υφάσματα, ενώ του Μαρτίου για τα ξύλα. Στην Πελοπόννησο θεωρούνται ιδιαίτερα δυσοίωνες τα Σάββατα του Μαρτιού, οι Δευτέρες του Αυγούστου, καθώς και ημέρες κατά τις οποίες «λιοκρίζει το φεγγάρι» – δηλαδή η πανσέληνος. Στις δοξασίες αυτές συνδέονται και τα Δωδεκαήμερα, που σχετίζονται με την εμφάνιση των καλικάντζαρων. 

Ετυμολογία της λέξης Η ετυμολογία της λέξης «δρίμες» απασχόλησε πολλούς φιλολόγους, χωρίς να έχει δοθεί απολύτως ασφαλής απάντηση. Ο Κοραής τη συσχετίζει με το ρήμα δρίπτομαι («κόβομαι»). Άλλοι υποστηρίζουν ότι σχετίζεται με τις «δριμύδες νύμφες», νεράιδες που εμφανίζονται τις μέρες αυτές. Την άποψη αυτή αποδέχθηκε και ο λαογράφος Νικόλαος Πολίτης. Άλλοι ερευνητές συνδέουν τη λέξη με το επίθετο δριμής· τις μέρες αυτές ο ήλιος είναι ιδιαίτερα καυστικός και προκαλεί ζημιές, άρα δηλώνεται ένας «δριμύς όλεθρος», που αργότερα προσωποποιήθηκε σε τοπικά πνεύματα ή όντα. Η λέξη «Δρίμες» απαντά ήδη στο ποίημα του Γεωργιλά του 15ου αιώνα, στο αποκαλούμενο "Θανατικόν της Ρόδου". Αναφορές για τις δρίμες βρίσκουμε και στο έργο Λαογραφία του Νικολάου Πολίτη.

Μαρία Αναστασοπούλου,  

Μάριος Θανάσουλας, 

Χάρης Θεοδωρόπουλος,   

Σοφία Σμερνιώτη,  

Νικολέττα Χρονοπούλου

Η παγκόσμια ιστορία είναι η δική σου ιστορία!

 

Η παγκόσμια ιστορία, οι ιστορίες των εθνών και των κρατών διαπλέκονται αδιάκοπα με τον ατομική και την οικογενειακή μας ιστορία, επειδή τα μεγάλα γεγονότα του κόσμου επηρεάζουν και τις ατομικές μας επιλογές. Ο καθένας από μας κουβαλά μέσα του ένα κομμάτι από τη συλλογική μνήμη που μεταμορφώνεται σε προσωπικό βίωμα, μέσα από τις αφηγήσεις των προγόνων μας, τα τραύματα και τις ελπίδες που μας κληροδότησαν. Έτσι, οι πόλεμοι, οι μετακινήσεις, οι κοινωνικές αλλαγές και οι πολιτισμικές ζυμώσεις δεν παραμένουν απλώς σελίδες των βιβλίων της ιστορίας, αλλά γίνονται συναισθήματα, εικόνες και εμπειρίες που καθορίζουν το πώς βλέπουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας. Μέσα από αυτή τη συνεχόμενη ανταλλαγή ανάμεσα στο συλλογικό και το προσωπικό, η ιστορία παύει να είναι κάτι μακρινό και αποκτά ανθρώπινο πρόσωπο: γίνεται η ιστορία όλων μας και ταυτόχρονα η ιστορία του καθενός ξεχωριστά.

 Οι μαθητές και οι μαθήτριες της Γ΄ τάξης του Γυμνασίου Ζαχάρως καταγράφουν τις δικές τους μοναδικές ιστορίες και αποδεικνύουν τη σύνδεση ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό! 

Νικολίτσα Σεβαστιάδη: Ένα ιστορικό γεγονός

          Πέρσι κατά την διάρκεια της κατάθεσης των στεφάνων του σχολείου μας στο ιερό της πόλης ένα από τα ονόματα των πεσόντων ήταν ίδιο με το όνομα του παππού μου. Από εκείνη την στιγμή και μετά στόχος μου ήταν να ρωτήσω την γιαγιά μου πληροφορίες σχετικά με το όνομα αυτό. Για καλή μου τύχη, η γιαγιά γνώριζε πως αυτός ήταν ένας από τα αδέλφια του προπάπου μου «Σπυρίδων Βορβυλάς». Πιο συγκεκριμένα ο πατέρας του παππού μου είχε τρείς αδελφές και δύο αδελφούς. Όλοι μαζί ζούσαν στην Ζαχάρω και ασχολούνταν με την γεωργία. Όμως ξέσπασε ο πόλεμος στην μικρά Ασία και η Ελλάδα έστειλε στρατό για να προστατέψει τους Έλληνες που ζούσαν εκεί. Και κάπως έτσι, ο Σπυρίδων, ο μεγαλύτερος από τα αδέλφια επιστρατεύτηκε μαζί με άλλους κατοίκους της Ζαχάρως. Από εκείνη  την στιγμή και μετά ξεκίνησε ένας γολγοθάς προκειμένου προκειμένου να τον εντοπίσουν. Τότε τα μέσα επικοινωνίας ήταν ελάχιστα και συνήθως τα νέα μεταφέρονταν από στόμα σε στόμα. Η μοναδική πληροφορία που έφτασε στην οικογένεια ήταν πως βρισκόταν σε ένα στρατόπεδο στην Σμύρνη και μετά από μια γενναία μάχη των Ελλήνων απέναντι στους Τούρκους τα ίχνη του χάθηκαν. Για αρκετό καιρό μετά την λήξη του πολέμου οι γονείς του και τα αδέλφια του έκαναν προσπάθειες να τον βρουν, αλλά ήταν μάταιες και χρονοβόρες, γιατί οι οικογένειες ήταν χιλιάδες. Το Κράτος εκείνη την εποχή αναζητούσε τρόπους για να εγκαταστήσει τους πρόσφυγες στην Ελλάδα και δεν ασχολούνταν με τους αγνοούμενους. Μάλιστα πολλές οικογένειες δημοσίευαν αγγελίες σε εφημερίδες ζητώντας πληροφορίες για τους δικούς τους ανθρώπους. Πολλοί μάλιστα κατέβαιναν στα λιμάνια της χώρας και ρωτούσαν τους συμπολεμιστές ή τους τραυματίες που είχαν καταφέρει να σωθούν  και μέσα από τον Ερυθρό Σταυρό. Όμως ακόμα και σήμερα όλες οι προσπάθειες για τον εντοπισμό του ήταν άκαρπες. Βέβαια εγώ και ο θείος μου ακόμα και τώρα αναζητούμε τρόπους και στοιχεία για να φτάσουμε στην αλήθεια.                                                            Νικολίτσα Σεβαστιάδη, μαθήτρια του Γ3

Συνεργατικό ποίημα για το πνεύμα των Ολυμπιακών αγώνων

Οι μαθητές και οι μαθήτριες του Γ3 τμήματος του Γυμνασίου Ζαχάρως δημιούργησαν το ακόλουθο ποίημα για το Πνεύμα των Ολυμπιακών αγώνων για να συμπεριληφθεί  και να παρουσιαστεί στα εγκαίνια της έκθεσης μαθητικών δημιουργιών που συνδιοργάνωσε το Γυμνάσιο Αρχαίας Ολυμπίας με το Δήμο Αρχαίας Ολυμπίας, την Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2025 στο Δημαρχείο της  πόλης. 

Θερμά ευχαριστούμε το Δήμο Ζαχάρως που συνέβαλε στη μεταφορά των μαθητριών, αλλά και τις μαθήτριες:  Σεβαστιάδη Νικολίτσα, Σιάγκα Ευγενία, Φετάχου Μαριάντα, Φωτοπούλου Κωνσταντίνα, Χότζα Δανάη και Χρονοπούλου Νικολέττα, που συμμετείχαν στην παρουσίαση και εκπροσώπησαν επάξια τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές τους. 

Ακολούθως παραθέτουμε το ποίημα και το ηχητικό αρχείο με την ηχογράφηση στην οποία συμμετέχουν όλα τα παιδιά του Γ3. 

για να ακούσετε το ποίημα, πατήστε εδώ:  Ολυμπιακό πνεύμα

Συνεργατικό ποίημα, Τμήμα Γ3

Το πνεύμα του Ολυμπιακών αγώνων είναι …

… είναι το φως της ολυμπιακής φλόγας

… είναι ο κότινος, το στεφάνι της αγριελιάς

… είναι οι πέντε κύκλοι που συμβολίζουν την ένωση των ηπείρων

… είναι η ένωση των λαών, η συμφιλίωση των χωρών και η εκεχειρία των εχθρών

… είναι η αρχαία Ελλάδα, η Ήλιδα και η Ολυμπία

… είναι η Καλλιπάτειρα που αγνόησε τον νόμο και τόλμησε

… είναι ο σεβασμός, η αλληλεγγύη και η συμφιλίωση

… είναι το φως που έρχεται να διώξει το σκοτάδι

… είναι ιδέες, σκέψεις και συναισθήματα που μεταφέρονται από την Ολυμπία σε όλο τον κόσμο

… είναι η συμμετοχή αθλητών από διάφορες χώρες και όλες τις ηπείρους

… είναι η προσπάθεια που γίνεται ικανότητα και ο κόπος που γίνεται ταλέντο

… είναι η συγκίνηση για κείνον που κατάφερε το στόχο του, 

μα και για κείνον που θα προσπαθήσει πάλι

… είναι ο αγώνας να κάνεις τη χώρα σου και τους γονείς σου  περήφανους

… είναι να μπορείς να κερδίζεις την καρδιά του κόσμου

… είναι η συγκίνηση που μας κυριεύει τη μαγική στιγμή που ανεβαίνει ο αθλητής στο βάθρο

… είναι ο ολυμπιονίκης που κέρδισε, αλλά κι ο αθλητής που προπονήθηκε σκληρά και ηττήθηκε

… είναι το πάθος, ο ενθουσιασμός, η αφοσίωση και ο ιδρώτας 

που φέρνουν δάκρυα χαράς και συγκίνηση

… είναι των αθλητών το άγχος και η πειθαρχία, μα και των αγαπημένων η περηφάνεια και η αγωνία

… είναι μια απίστευτη εμπειρία

… είναι να προσπαθείς όλη σου τη ζωή, για αυτό το όνειρο

… είναι νέες εμπειρίες και φιλίες

… είναι πολλά και δύσκολα αθλήματα

… είναι η φλογερή επιθυμία κάθε αθλητή για την επίτευξη της ελευθερίας, μέσω του αθλητισμού

… είναι μια παγκόσμια γιορτή

… είναι η χαρά των θεατών

… είναι η άμιλλα, η αλληλεγγύη και η δικαιοσύνη

…  είναι η φλόγα που δεν πρέπει να σβήσει! 

 Για το ποίημα συνεργάστηκαν

οι μαθητές και οι μαθήτριες:  

ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ  ΕΛΕΝΗ

ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ   ΗΛΙΑΣ - ΜΑΡΙΟΣ

ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ  ΚΑΝΕΛΛΟΣ

ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ   ΓΕΩΡΓΙΑ

ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΟΣ    ΙΩΑΝΝΗΣ

ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ       ΙΩΑΝΝΗΣ

ΡΕΠΠΑΣ     ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

ΣΕΒΑΣΤΙΑΔΗ   ΝΙΚΟΛΙΤΣΑ

ΣΕΧΙ       ΣΕΑΝΑ

ΣΙΑΓΚΑ   ΕΥΓΕΝΙΑ

ΣΜΕΡΝΙΩΤΗ        ΣΟΦΙΑ

ΣΟΛΛΑΚΟΥ   ΙΖΟΪ

ΣΟΥΡΜΠΙ   ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ

ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ   ΑΛΕΞΙΟΣ

ΤΣΑΠΚΑΝΟΒ    ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ

ΤΣΙΟΥΤΑΣ   ΟΛΥΜΠΙΟΣ

ΤΣΟΥΤΑ    ΛΥΔΙΑ

ΦΕΤΑΧΟΥ   ΚΕΛΑΪΝΤΑ

ΦΙΟΡΕΤΟΣ   ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ    ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ

ΧΟΤΖΑ   ΔΑΝΑΗ

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ   ΚΑΛΛΙΟΠΗ - ΔΗΜΗΤΡΑ

ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ    ΝΙΚΟΛΕΤΑ – ΜΑΡΙΝΑ

 και η φιλόλογος

ΠΑΝΩΡΑΙΑ ΜΑΚΡΗ