Δεν είναι αστείο.

 

Δεν είναι αστείο

να περνάς στο διάλειμμα από μια παρέα, να σε κοιτάνε και να γελάνε

να σε σχολιάζουν για το ύψος σου, για το βάρος σου, για την εξωτερική σου εμφάνιση

να σε κρίνουν για το επάγγελμα που επέλεξε ο πατέρας σου

να σε σχολιάζουν για την καταγωγή σου

να προσβάλλουν την οικογένειά σου

να γελάνε μαζί σου γιατί δεν πήγες καλά στο διαγώνισμα

ή γιατί σου αρέσει να διαβάζεις

να διαδίδουν φήμες για σένα

να σε θεωρούν «αδύναμο» και να σε κοροϊδεύουν καθημερινά

να σε σχολιάζουν για την κακή οικονομική σου κατάσταση

και να σε κοροϊδεύουν για τον τρόπο που ντύνεσαι

να σε κακολογούν πίσω από την πλάτη σου

να σου κλέβουν το κολατσιό ή τα λεφτά σου

να σε φέρνουν στα όριά σου και να μην σταματάνε

να σε βγάζουν από την παρέα, αν τολμήσεις να αντιδράσεις

να σου βάζουν τρικλοποδιά στο διάδρομο, για να γελάσουν

να σε σπρώχνουν στα διαλείμματα, για να δουν αν θα αντιδράσεις

να συνεχίζουν να κάνουν κάτι που σε ενοχλεί και να μην σταματάνε

να σε χτυπάνε για πλάκα

να σε μειώνουν και να σου φωνάζουν

να γελάνε μαζί σου, επειδή πηγαίνεις σε μικρότερη τάξη

να σε ειρωνεύονται και να σε προσβάλλουν

να σου τραβάνε τα μαλλιά

να σου κατεβάζουν τα παντελόνια

να σε φτύνουν και να σε απειλούν

να σε κλειδώνουν για πλάκα και να γελάνε

να σε χαρακτηρίζουν με επίθετα και να σου βάζουν ταμπέλες

να δημοσιεύουν φωτογραφίες σου και βίντεο χωρίς να σε ρωτήσουν

να φανερώνουν όλα σου τα μυστικά, για να δουν πώς θα αντιδράσεις

να σε απομονώνουν και να μη σου μιλάνε όταν αντιδράς

να σε στοχοποιούν, επειδή επιλέγεις να μιλάς ευγενικά

ή επειδή σου αρέσουν διαφορετικά πράγματα

να σε χαρακτηρίζουν γιατί προέρχεσαι από «καλή» ή «κακή» οικογένεια,

από πλούσιους ή φτωχούς γονείς

να σε κάνουν να νιώθεις άσχημα, για να νιώθουν εκείνοι καλύτερα

να σου λένε ψέματα και να σε γελοιοποιούν

να σε θεωρούν σκουπίδι

να παίζουν με τα συναισθήματά σου

να σε κρίνουν χωρίς να σε ξέρουν

να σε ταπεινώνουν και να σε περιφρονούν,

επειδή δεν έχεις το καλύτερο κινητό

ή επειδή δεν φοράς ακριβά ρούχα και παπούτσια…

 

Κι εσύ να πρέπει να κρύβεις τη θλίψη σου και να μη μιλάς,

για να συνεχίσουν να σε κάνουν παρέα.

Να φοβάσαι να μιλήσεις, να αντιδράσεις, να πεις πως δεν αντέχεις πια

και αντί γι’ αυτό να σκέφτεσαι να κάνεις κακό στον εαυτό σου

και να μην ξανάρθεις σχολείο.

 

Φτάνει πια με τα αστεία!

Η ψυχολογική, η λεκτική και η σωματική βία δεν είναι αστείο!

Δεν είναι αστείο να πληγώνεις τον άλλο και να μη σταματάς!

Να βλέπεις ότι είναι δυστυχισμένος και να συνεχίζεις!

 

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι πολλά από αυτά που εμείς θεωρούμε αστεία,

δεν είναι και για τους άλλους.

Και πρέπει να παραδεχτούμε ότι πίσω από πολλές τέτοιες «αστείες» συμπεριφορές

κρύβονται οι δικές μας ανασφάλειες και αδυναμίες!

 

Κι αυτό πρέπει να το πούμε ξεκάθαρα:

 

Όλα αυτά δεν είναι αστεία.

Είναι πράξεις που πληγώνουν, που απομονώνουν, που μπορεί να σημαδέψουν για πάντα την ψυχή ενός παιδιού.

Ο σχολικός εκφοβισμός δεν είναι “πλάκα”∙ είναι βία.

Και η βία — είτε λεκτική, είτε ψυχολογική, είτε σωματική — αφήνει σημάδια.

 

Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι κάθε λέξη, κάθε κίνηση, κάθε «αστείο» έχει βάρος.

Ότι ο καθένας κουβαλά τη δική του ιστορία, τις δικές του δυσκολίες, τα δικά του όνειρα.

Κι εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να τα πληγώνουμε.

 

Το σχολείο πρέπει να είναι χώρος ασφάλειας, όχι φόβου.

Χώρος όπου κάθε παιδί νιώθει ότι έχει θέση, αξία, φωνή.

Χώρος όπου ο σεβασμός δεν είναι επιλογή, αλλά κανόνας.

 

Γι’ αυτό:

Ας σταματήσουμε τα “αστεία” που πληγώνουν.

Ας ακούμε περισσότερο, ας παρατηρούμε περισσότερο, ας νοιαζόμαστε περισσότερο.

Ας μη μένουμε θεατές όταν κάποιος εκφοβίζεται.

Ας είμαστε η φωνή για όσους δεν μπορούν ακόμα να μιλήσουν.

 

Και πάνω απ’ όλα:

Ας προστατεύσουμε την ψυχική υγεία όλων

και ας αφήσουμε τις προσωπικότητες όλων να ξεδιπλωθούν και να ανθίσουν ελεύθερα.

Συνεργατικό κείμενο όλων των μαθητών της Γ΄ τάξης για την ενδοσχολική βία! 

Υπεύθυνη καθηγήτρια: Πανωραία Μακρή