Την Παρασκευή, 14 Φεβρουαρίου 2025, επισκέφθηκε το σχολείο μας η γεωπόνος κα Γεωργία Νικολακοπούλου και παραχώρησε συνέντευξη στους μαθητές και τις μαθήτριες του Α3: Αναστάσιο Σεβεντεκίδη, Μαρία-Λουίζα Τζογάνη, Κωνσταντίνο Φιορέτο και Άννα- Μαρία Χρονοπούλου.
Στον ακόλουθο σύνδεσμο μπορείτε να ακούσετε τη συνέντευξη:
https://open.spotify.com/show/1Ugx2IFNfkxixRWUtTlxH9
Για αυτό και εμείς, οι μαθητές και οι μαθήτριες του
Γυμνασίου Ζαχάρως, μαζί με τους μαθητές και τις μαθήτριες του Λυκείου Ζαχάρως,
συμμετείχαμε στην κινητοποίηση που έγινε
στην πλατεία Κρέσπη στις 28/2/2025, για να διαμαρτυρηθούμε και να γίνουμε η
φωνή των θυμάτων. Εκεί συγκεντρωθήκαμε, σηκώσαμε πανό και φωνάξαμε συνθήματα. Επίσης
διαβάσαμε αρχικά τα ονόματα των θυμάτων, στη συνέχεια το ακόλουθο κείμενο
διαμαρτυρίας, ενώ στο τέλος μια συμμαθήτριά μας απήγγειλε το ποίημα «Σώπα μη
μιλάς» του Ασίζ Νεζίν. Μετά συμμετείχαμε στην πορεία, όπου φωνάξαμε συνθήματα
διασχίζοντας κεντρικούς δρόμους στην πόλη μας.
Ήταν ένα έγκλημα, το οποίο δεν θα αφήσουμε να ξεχαστεί και
δεν θα σταματήσουμε, μέχρι να δικαιωθούν οι ψυχές των θυμάτων.
Το κείμενο
διαμαρτυρίας!
Κάποιοι λένε ότι ήταν δυστύχημα…
Τότε,
γιατί μπαζώθηκε ο τόπος;
Γιατί, ενώ ήταν άπειρος και μεγάλος ο σταθμάρχης,
βρισκόταν σε αυτή τη θέση;
Γιατί έβγαλαν το βίντεο με την εμπορική αμαξοστοιχία δύο
χρόνια μετά,
ενώ είχαν πει ότι δε δουλεύουν οι κάμερες;
Γιατί δεν τους βοήθησε κανείς
και απεγκλώβισαν τον κόσμο μόνο οι φοιτητές;
Γιατί μπήκαν μέρες μετά, για να βγάλουν τα πτώματα
και όχι αμέσως μετά, για να βγάλουν επιζώντες;
Γιατί το 112 δεν έδινε πληροφορίες στους γονείς,
που προσπαθούσαν να μάθουν για τα παιδιά τους;
Γιατί έγιναν τόσες πολλές εκρήξεις;
Τι μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία;
Τι ήξεραν από πριν;
Γιατί είπαν «πάμε και όπου βγει»;
Τέλος, γιατί δεν ολοκληρώθηκε η 717;
Ξέρουμε ότι δεν ήταν δυστύχημα, ήταν έγκλημα!
Λόγω της αμέλειας και της αδιαφορίας σας, σκοτώθηκαν αθώα
παιδιά!
Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση αυτών των αθώων
παιδιών!
Η νέα γενιά δε θα σας αφήσει σε ησυχία,
αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη!
Συνεργατικό ποίημα από τις μαθήτριες και τους μαθητές
του Β3,
με αφορμή τη διδασκαλία του ποιήματος
του Τόλη Νικηφόρου «Όταν πεθαίνει ένα παιδί»
ο ουρανός
γίνεται μαύρος
και τα πουλιά
δεν κελαηδούν.
Ο κόσμος σιωπαίνει,
το γέλιο χάνεται,
τα λουλούδια
μαραίνονται,
και ο χρόνος
σταματάει.
Όταν πεθαίνει
ένα παιδί,
χάνεται μια
αγγελική ψυχή
και φεύγει και η
χαρά μαζί!
Χάνεται μεσ’
στον ουρανό.
Δάκρυα γεμίζουν
τις καρδιές
και ο πόνος
βασιλεύει.
Στεναχωριέται
όλη η γη,
μια αγκαλιά
μένει αδειανή
Πεθαίνει της
μάνας η ψυχή!
Όταν πεθαίνει
ένα παιδί,
όλη η γη
παγώνει,
κόβεται όλων η
πνοή,
συνέχεια πέφτουν
κεραυνοί.
Όταν πεθαίνει
ένα παιδί,
θρηνούν οι γονείς,
τα αδέρφια, οι φίλοι, οι συγγενείς
και τα δάκρυα
κυλάνε σαν ποτάμι που ρέει.
Η αθώα ψυχούλα
του στον ουρανό κοιμάται
και η μάνα του
λυπάται.
Μια στάλα του
μέλλοντος εξατμίζεται
και η ελπίδα μας
εξαφανίζεται!
Όταν πεθαίνει
ένα παιδί,
η γη σταματάει
να γυρίζει
και όλος ο
κόσμος σείεται!
Μα κάποιες
φορές,
κανείς δε
νοιάζεται,
ούτε ενδιαφέρεται,
που χάνεται μια
ζωή
και μαζί της η
ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο!
Τα κανάλι δε μιλούν
γι΄ αυτό.
Μα πρέπει να
δικαιωθεί,
αυτό το μικρό παιδί!