Συνεργατικό ποίημα από τις μαθήτριες και τους μαθητές
του Β3,
με αφορμή τη διδασκαλία του ποιήματος
του Τόλη Νικηφόρου «Όταν πεθαίνει ένα παιδί»
Όταν πεθαίνει ένα παιδί,
ο ουρανός
γίνεται μαύρος
και τα πουλιά
δεν κελαηδούν.
Ο κόσμος σιωπαίνει,
το γέλιο χάνεται,
τα λουλούδια
μαραίνονται,
και ο χρόνος
σταματάει.
Όταν πεθαίνει
ένα παιδί,
χάνεται μια
αγγελική ψυχή
και φεύγει και η
χαρά μαζί!
Χάνεται μεσ’
στον ουρανό.
Δάκρυα γεμίζουν
τις καρδιές
και ο πόνος
βασιλεύει.
Στεναχωριέται
όλη η γη,
μια αγκαλιά
μένει αδειανή
Πεθαίνει της
μάνας η ψυχή!
Όταν πεθαίνει
ένα παιδί,
όλη η γη
παγώνει,
κόβεται όλων η
πνοή,
συνέχεια πέφτουν
κεραυνοί.
Όταν πεθαίνει
ένα παιδί,
θρηνούν οι γονείς,
τα αδέρφια, οι φίλοι, οι συγγενείς
και τα δάκρυα
κυλάνε σαν ποτάμι που ρέει.
Η αθώα ψυχούλα
του στον ουρανό κοιμάται
και η μάνα του
λυπάται.
Μια στάλα του
μέλλοντος εξατμίζεται
και η ελπίδα μας
εξαφανίζεται!
Όταν πεθαίνει
ένα παιδί,
η γη σταματάει
να γυρίζει
και όλος ο
κόσμος σείεται!
Μα κάποιες
φορές,
κανείς δε
νοιάζεται,
ούτε ενδιαφέρεται,
που χάνεται μια
ζωή
και μαζί της η
ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο!
Τα κανάλι δε μιλούν
γι΄ αυτό.
Μα πρέπει να
δικαιωθεί,
αυτό το μικρό παιδί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου