Η αξία του εθελοντισμού/Συνέντευξη με την Γεωργία Νικολακοπούλου

 Την Παρασκευή, 14 Φεβρουαρίου 2025, επισκέφθηκε το σχολείο μας η γεωπόνος κα Γεωργία Νικολακοπούλου και παραχώρησε συνέντευξη στους μαθητές και τις μαθήτριες του Α3: Αναστάσιο Σεβεντεκίδη, Μαρία-Λουίζα Τζογάνη, Κωνσταντίνο Φιορέτο και Άννα- Μαρία Χρονοπούλου, η οποία αρχίκά έγινε podcast που μπορείτε να αναζητήσετε στον ακόλουθο σύνδεσμο: 

https://open.spotify.com/show/1Ugx2IFNfkxixRWUtTlxH9

Συνέντευξη με την κ. Γεωργία Νικολακοπούλου

Ιωάννα-Μαρία Χρονοπούλου:
Καλησπέρα σας, κυρία Νικολακοπούλου! Είμαστε πολύ χαρούμενοι που βρίσκεστε σήμερα μαζί μας στο Γυμνάσιο Ζαχάρως. Θα θέλαμε να σας ρωτήσουμε για τις σπουδές σας και τι σας ώθησε να συμμετάσχετε σε ένα εθελοντικό πρόγραμμα στην Αφρική.

Γεωργία Νικολακοπούλου:
Καλησπέρα σας, παιδιά! Πρώτα απ’ όλα, σας ευχαριστώ θερμά για την πρόσκληση. Ονομάζομαι Γεωργία Νικολακοπούλου, είμαι γεωπόνος και έχω σπουδάσει Φυτική Παραγωγή. Αργότερα εξειδικεύτηκα στις νέες τεχνολογίες και σήμερα εργάζομαι ως ερευνήτρια σε ευρωπαϊκά προγράμματα.
Η αγάπη μου για το περιβάλλον και η επιθυμία να προσφέρω στους ανθρώπους μέσα από τη δουλειά μου με οδήγησαν, πριν από δύο χρόνια, να συμμετάσχω σε ένα εθελοντικό ταξίδι στην Ουγκάντα, με σκοπό να δω πώς θα μπορούσα να αξιοποιήσω τις γνώσεις μου για να βοηθήσω εκεί.

Ιωάννα-Μαρία Χρονοπούλου:
Γιατί επιλέξατε συγκεκριμένα την Ουγκάντα;

Γεωργία Νικολακοπούλου:
Αρχικά, για πρακτικούς λόγους. Ήθελα να ενταχθώ σε μια οργανωμένη αποστολή από την Ελλάδα με εμπειρία στην Αφρική, ώστε το ταξίδι να είναι ασφαλές και καλά σχεδιασμένο. Επιπλέον, μου αρέσουν τα ταξίδια και ήθελα να επισκεφθώ μια ήπειρο που δεν είχα ποτέ πριν εξερευνήσει. Έτσι, ανάμεσα στην Αφρική και την Αμερική, επέλεξα την Αφρική.

Μαρία-Λουίζα Τζογάνη:
Ποιες ομοιότητες ή διαφορές παρατηρήσατε στη διατροφή των παιδιών στην Ουγκάντα σε σύγκριση με αυτή των παιδιών στην Ελλάδα;

Γεωργία Νικολακοπούλου:
Εκεί καλλιεργούνται κυρίως πατάτες και ρύζι, τα οποία καταναλώνονται καθημερινά ως βασικές πηγές υδατανθράκων. Όμως, η διατροφή αυτή είναι ελλιπής σε πρωτεΐνες – είτε από κρέας είτε από αυγά ή εναλλακτικές φυτικές πηγές όπως τα όσπρια ή το αβοκάντο.
Αυτό έχει επιπτώσεις τόσο στη σωματική όσο και στη νοητική ανάπτυξη των παιδιών.

Μαρία-Λουίζα Τζογάνη:
Τι χρειάζεται ένας έφηβος για να αναπτυχθεί σωστά;

Γεωργία Νικολακοπούλου:
Χρειάζεται μια ισορροπημένη διατροφή, όπως ακριβώς μαθαίνουμε και στο σχολείο: υδατάνθρακες, πρωτεΐνες, καλά λιπαρά, φρούτα και λαχανικά. Ο οργανισμός – και ειδικά στην εφηβεία – χρειάζεται ποικιλία θρεπτικών συστατικών.
Στην Ελλάδα έχουμε την τύχη να διαθέτουμε αυτά τα τρόφιμα. Στην Ουγκάντα όμως, λόγω φτώχειας και φόβου (όπως ο φόβος της κλοπής ζώων ή νέων καλλιεργειών), οι δυνατότητες είναι περιορισμένες.

Κωνσταντίνος Φιορέτος:
Πώς είναι τα σχολεία στην Ουγκάντα;

Γεωργία Νικολακοπούλου:
Θυμίζουν τα ελληνικά σχολεία του ’50 ή του ’60: λιτά κτίρια με παράθυρα χωρίς τζάμια, μόνο κάγκελα. Τα θρανία είναι παλιά, οι αίθουσες γεμάτες και οι τοίχοι από χωμάτινα υλικά που διαβρώνονται.
Δύο φορές το χρόνο, εθελοντές – όπως εμείς – επισκευάζουμε και βάφουμε τους τοίχους για να δώσουμε χρώμα και ζωή στις αίθουσες. Συμμετείχα κι εγώ το 2023 και το 2024.
Δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα ούτε θέρμανση. Τα παιδιά κάνουν μάθημα από τις 8 το πρωί ως τις 6 το απόγευμα, και πολλά κοιμούνται στο σχολείο, καθώς δεν μπορούν να επιστρέψουν σπίτια τους – είτε λόγω απόστασης είτε λόγω κινδύνων.
Μερικά διασχίζουν λίμνες με αυτοσχέδιες βάρκες από κορμούς δέντρων. Είναι συγκλονιστικό.
Στόχος μας είναι να τοποθετήσουμε φωτοβολταϊκά στις οροφές, ώστε να υπάρχει έστω και λίγη ενέργεια. Όμως, λόγω των ασταθών υλικών των κτιρίων, πρέπει πρώτα να γίνει στατική μελέτη.

Κωνσταντίνος Φιορέτος:
Υπάρχει ρύπανση στην Ουγκάντα; Κι αν ναι, τι είδους;

Γεωργία Νικολακοπούλου:
Δυστυχώς, ναι. Δεν υπάρχουν κάδοι απορριμμάτων – ούτε στις πόλεις. Τα σκουπίδια πετιούνται στους δρόμους, στις αυλές, στα χωράφια. Η καύση είναι η βασική "λύση", που όμως προκαλεί σοβαρή περιβαλλοντική και ατμοσφαιρική ρύπανση.
Τα λύματα, το νερό από το πλύσιμο και ό,τι αποβάλλουν άνθρωποι και ζώα καταλήγουν στο έδαφος ή στις λίμνες. Πολλοί άνθρωποι πίνουν από αυτές τις λίμνες, γιατί δεν υπάρχουν υδραγωγεία ή πηγές καθαρού νερού.
Αυτό οδηγεί σε σοβαρές ασθένειες – ακόμη και θανάτους. Η ρύπανση πλήττει επίσης τα ζώα και κατ’ επέκταση τους ανθρώπους μέσω της διατροφικής αλυσίδας. Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα δημόσιας υγείας.

Αναστάσιος Σεβεντεκίδης:
Μπορείτε να μας αφηγηθείτε ένα περιστατικό που σας έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη;

Γεωργία Νικολακοπούλου:
Ένα από τα γεγονότα που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι το πόσο βαθιά έχουν εντάξει το τραγούδι και τον χορό στη ζωή τους — σαν έναν τρόπο να ξεχνούν τα προβλήματα. Τραγουδούν για να ξεχάσουν ότι δεν έχουν τροφή, ότι τους λείπουν βασικά αγαθά. Δεν είναι ότι δεν τους απασχολούν αυτά — κάθε άλλο. Όμως μέσα από το τραγούδι και την πίστη προσπαθούν να μείνουν δυνατοί.
Τραγουδούν σε κάθε ευκαιρία. Και τραγουδούν στον Θεό. Του λένε πόσο ευγνώμονες είναι, και ότι δεν πρέπει να παραπονιούνται για όσα έχουν. Κατά τη διάρκεια της προσευχής, ενώ εμείς καθόμαστε πιο σιωπηλά, εκείνοι τραγουδούν και χορεύουν. Τον ευχαριστούν δυνατά, με ενθουσιασμό, για περίπου 15 λεπτά. Ήταν κάτι που με συγκλόνισε.

Κωνσταντίνος Φιορέτος:
Πώς καταφέρατε να ανταπεξέλθετε σε αυτές τις συνθήκες;

Γεωργία Νικολακοπούλου:
Εμείς, προερχόμενοι από μια χώρα όπως η Ελλάδα, δεν είμαστε συνηθισμένοι να ζούμε χωρίς κινητό, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς φως. Όμως, για εμάς κράτησε μόλις 7–8 μέρες. Ήταν σχεδόν σαν να πηγαίνεις κατασκήνωση — και επειδή είχαμε διάθεση να γνωρίσουμε αυτούς τους ανθρώπους, να ζήσουμε μαζί τους, καταφέραμε να το αντέξουμε.
Βέβαια, όσο περνούσαν οι μέρες, άρχιζες να βλέπεις κάποια άτομα από το γκρουπ να «λυγίζουν». Ήταν πολύ έξω από τις δικές μας συνθήκες ζωής. Παρ’ όλα αυτά, εμείς βρισκόμασταν σε ένα μέρος με κάποιες βασικές ανέσεις: λίγο καλύτερο φαγητό από τα παιδιά, ρεύμα, κουβέρτες, ακόμα και στρώματα — πράγματα που για τα παιδιά του χωριού ήταν πολυτέλεια.

Άννα Μαρία Χρονοπούλου:
Υπήρχαν περιπτώσεις που κάποιοι τα παράτησαν; Παραιτήθηκαν;

Γεωργία Νικολακοπούλου:
Υπήρξαν περιπτώσεις — όχι στο δικό μας γκρουπ αλλά σε άλλο — όπου κάποια παιδιά δεν άντεξαν. Ένα παιδί, μάλιστα, όταν κατάλαβε τι ακριβώς θα κάναμε, πριν φτάσουμε καν στο χωριό, είπε: «Συγγνώμη, δεν μπορώ να ακολουθήσω» και γύρισε πίσω στην Ελλάδα με το επόμενο αεροπλάνο. Σε εμάς, ευτυχώς, κανείς δεν εγκατέλειψε.

Μαρία – Λουΐζα Τζογάνη:
Κυρία Νικολακοπούλου, σας ευχαριστούμε θερμά για τον χρόνο και τη συνέντευξή σας.

Μαρία – Λουΐζα Τζογάνη
Άννα – Μαρία Χρονοπούλου
Αναστάσιος Σεβεντεκίδης
Κωνσταντίνος Φιορέτος

Επιμέλεια podcast-συνέντευξης Πανωραία Μακρή