Η παγκόσμια ιστορία, οι ιστορίες των εθνών και των κρατών διαπλέκονται αδιάκοπα με τον ατομική και την οικογενειακή μας ιστορία, επειδή τα μεγάλα γεγονότα του κόσμου επηρεάζουν και τις ατομικές μας επιλογές. Ο καθένας από μας κουβαλά μέσα του ένα κομμάτι από τη συλλογική μνήμη που μεταμορφώνεται σε προσωπικό βίωμα, μέσα από τις αφηγήσεις των προγόνων μας, τα τραύματα και τις ελπίδες που μας κληροδότησαν. Έτσι, οι πόλεμοι, οι μετακινήσεις, οι κοινωνικές αλλαγές και οι πολιτισμικές ζυμώσεις δεν παραμένουν απλώς σελίδες των βιβλίων της ιστορίας, αλλά γίνονται συναισθήματα, εικόνες και εμπειρίες που καθορίζουν το πώς βλέπουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας. Μέσα από αυτή τη συνεχόμενη ανταλλαγή ανάμεσα στο συλλογικό και το προσωπικό, η ιστορία παύει να είναι κάτι μακρινό και αποκτά ανθρώπινο πρόσωπο: γίνεται η ιστορία όλων μας και ταυτόχρονα η ιστορία του καθενός ξεχωριστά.
Οι μαθητές και οι μαθήτριες της Γ΄ τάξης του Γυμνασίου Ζαχάρως καταγράφουν τις δικές τους μοναδικές ιστορίες και αποδεικνύουν τη σύνδεση ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό!
Νικολίτσα Σεβαστιάδη: Ένα ιστορικό γεγονός
Πέρσι κατά την διάρκεια της κατάθεσης των στεφάνων του σχολείου μας στο ιερό της πόλης ένα από τα ονόματα των πεσόντων ήταν ίδιο με το όνομα του παππού μου. Από εκείνη την στιγμή και μετά στόχος μου ήταν να ρωτήσω την γιαγιά μου πληροφορίες σχετικά με το όνομα αυτό. Για καλή μου τύχη, η γιαγιά γνώριζε πως αυτός ήταν ένας από τα αδέλφια του προπάπου μου «Σπυρίδων Βορβυλάς». Πιο συγκεκριμένα ο πατέρας του παππού μου είχε τρείς αδελφές και δύο αδελφούς. Όλοι μαζί ζούσαν στην Ζαχάρω και ασχολούνταν με την γεωργία. Όμως ξέσπασε ο πόλεμος στην μικρά Ασία και η Ελλάδα έστειλε στρατό για να προστατέψει τους Έλληνες που ζούσαν εκεί. Και κάπως έτσι, ο Σπυρίδων, ο μεγαλύτερος από τα αδέλφια επιστρατεύτηκε μαζί με άλλους κατοίκους της Ζαχάρως. Από εκείνη την στιγμή και μετά ξεκίνησε ένας γολγοθάς προκειμένου προκειμένου να τον εντοπίσουν. Τότε τα μέσα επικοινωνίας ήταν ελάχιστα και συνήθως τα νέα μεταφέρονταν από στόμα σε στόμα. Η μοναδική πληροφορία που έφτασε στην οικογένεια ήταν πως βρισκόταν σε ένα στρατόπεδο στην Σμύρνη και μετά από μια γενναία μάχη των Ελλήνων απέναντι στους Τούρκους τα ίχνη του χάθηκαν. Για αρκετό καιρό μετά την λήξη του πολέμου οι γονείς του και τα αδέλφια του έκαναν προσπάθειες να τον βρουν, αλλά ήταν μάταιες και χρονοβόρες, γιατί οι οικογένειες ήταν χιλιάδες. Το Κράτος εκείνη την εποχή αναζητούσε τρόπους για να εγκαταστήσει τους πρόσφυγες στην Ελλάδα και δεν ασχολούνταν με τους αγνοούμενους. Μάλιστα πολλές οικογένειες δημοσίευαν αγγελίες σε εφημερίδες ζητώντας πληροφορίες για τους δικούς τους ανθρώπους. Πολλοί μάλιστα κατέβαιναν στα λιμάνια της χώρας και ρωτούσαν τους συμπολεμιστές ή τους τραυματίες που είχαν καταφέρει να σωθούν και μέσα από τον Ερυθρό Σταυρό. Όμως ακόμα και σήμερα όλες οι προσπάθειες για τον εντοπισμό του ήταν άκαρπες. Βέβαια εγώ και ο θείος μου ακόμα και τώρα αναζητούμε τρόπους και στοιχεία για να φτάσουμε στην αλήθεια. Νικολίτσα Σεβαστιάδη, μαθήτρια του Γ3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου